საღამო როცა დადგება მთვარე ანათებს გზებს
ბევრი ალბათვერც გაიგებს, მერის თქმა მინდა დღეს.
ან როცა ვიღაც მოკვდება, თვალს დაუსველებს ბევრს.
თუმცა გული ხომ გეტკინა ასე უნდოდა ღმერთს...

გარეთ ვიღაცა მათხოვრობს, ჩვენკი აუვლით გვერდს.
მე კარგადავარ ის ცუდად, ალბათ აბრალებს ბედს.
და რაც გვაქვს ისიც ვიკმაროთ, ნუღარ მოვითხოვთ მეტს.
ღმერთი განსაცდელსაც გვივლენს, და შანსსაც გვაძლევს ერთს.

დროს ხომ ვერ გავებუტებით ვერ გავაჩერებთ წამს.
ხან ისე სწრაფად მიფრინავს, ვერ ვასწრებთ სიტყვის თქმას.
ნიავს ვერ გავეკიდებით, სულაც არ ვგავართ ქარს.
ვერ გადავივლით უდაბნოს და ვერც გავცურავთ ზღვას...

ჩემს გულისტკივილს ალბათ ბევრი ჯერვერ მიხვდება
იმ გულის ტკენას როდესაც დედა სახლში გიკვდება
საკუთარ დედას რომ ჩაასვენებ ცივ სამარეში
ზიხარ და ფიქრობ დედა როგორ ძლებს ამ ცივ ღამეში

ახლა კი ზიხარ დედის წარსულით თხზავ ისტორიას
დედას სად ვნახავ ან როდის ვნახავ გზა ხომ შორია...
საფლავთან მიხვალ თუმცა ღამეა უკვე გვიანი
იქვე ათენებ სევდიანი და თვალცრემლიანი

ისევ მოვიდა დღეს შემოდგომა ფოთოლთა ცვენით
მე გელოდები თუმცა ვიცი რომ ტყუილად გელი
მალე ზამთარიც კარს შემოაღებს და გულის ძგერით
დედი არ გცივა? მე გული მტკივა შენ რომ ვერ გშველი

ახლა რომ თვალებს ცრემლები სცვივა
და მეჩვენება ტკივილი დიდად
ცოტა მაკლია და გავგიჟდები
და მხოლოდ გიჟი ვიქნები მშვიდად

ახლა რომ ვფიქრობ სადარ მივლია
ის მე ვიყავი სულ მარტოდ ერთი
უიმედობით მე გადაღლილი
ვფიქრობ არასდროს დამტოვებს ღმერთი

ღრუბლიანი დღე უძილო ღამე
ხანკი მთვარესთან მე ჩემი ჩრდილი
გზააბნეული მარტოდ დამჯდარი
ვტირი და ვტირი, ვტირი და ვტირი...