თვალები გაახილა, გათენებულა..... ისევ ის სიზმარი, წყეული გზაგასაყარი აეკვიატა, დგას გზაგასაყარზე და ვერ აურჩევია საით წავიდეს, არადა იქ დგომაც როგორ მობეზრდა, ძალიან დაიღალა უკვე ერთი და იმავეთი. გზაგასაყრის ერთ მხარეს ბურუსი ჩანს, სიბნელემდე მისული ბურუსი, ცივი, ერთიანად მძიმე ჰაერი, ჩუმი წვიმა და ცის ჩუმი მოთქმა, ავის მომასწავებელი სიჩუმე, გაყინული დრო, შეწყვეტილი წამი..... მეორე მხარეს კი მზე ანათებს, იმდენად მხურველედ, ისე ძლიერად, რომ შეიძლება დაწვას, ეშინია, რომ ვერ გაუძლებს მისი სხივების სიუხვესა და სითბოს და დაიფერფლება, თვალისმომჭრელ სინათლეში მაინც ჩანს მზის დისკო --- მფეთქავი გული, ყველა მიმართულებით გასცემს სხივებს, ათბობს, უსულოს სულს სჩუქნის --- უსასყიდლოდ, სიცოცხლეს გასცემს და თვითონ კი ისევ იგივე რჩება..... დგას და ვერ აურჩევია საით წავიდეს, ან იქნებ აირჩია კიდეც, მაგრამ ვერ მიდის..... როდემდე გაგრძელდება ასე?! ვინ იცის..... ალბთ მისი დროც მოვა..... კი, აუცილებლად მოვა..... სწორედ იმ საღამოს, როცა ის ისევ იმ გზაგასაყარზე იდგა, მან გზა აირჩია.....