მთავარი » 2009 » თებერვალი » 22
ვშორდებით, არ არის საჭირო ცრემლები,
ვშორდებით, იყოფა დიდი გზა ბილიკად,
ვშორდებით, ვიცი და რატომ ვერ გელევი,
ვშორდებით, სიშორე ნუ გაგიკვირდება.
ვშორდებით, რატომღაც დღეს ადრე დაბინდდა,
ვშორდებით, ჯერ კიდევ არა ხარ წასული,
ვშორდებით,მე შენი წუხილი არ მინდა,
ვშორდებით, ჯერ კიდევ არ გქვია წარსული.
ვშორდებით, თვალებში ნუ მიცქერ გეყოფა,
ვშორდებით, ნუ იტყვი ეს ვინმეს ბრალია,
ვშორდებით, არ მინდა არავის შენდობა,
ვშორდებით, თუმც შენთან მომინდა ძალიან.
ვშორდებით, ჯერ კიდევ არა ხარ წასული,
ვშორდებით მივდივარ ჩვეული ბავშვობით,
ვშორდებით, ჯერ კიდევ არ გქვია წარსული
............... სადა ხარ?!
დავშორდით?!?!?!
|
მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი!!! ჰკივის ჩემში შენი მონატრება, თვალის უპეებს
ეხეთქება, ცრემლებად მოგორავს და გულში მეღვენთება........
აი გავიდა ლამაზი ზაფხული, დადგა შემოდგომა და ჩემს სულშიც
მოსაღამოვდა, სულ მთლად ჩამობნელდა, განშორების სასტიკმა
ქარიშხალმა მოპარული ბედნიერება წარიტაცა და სივრცეში გაქრა.........
არაფერი აღარ დარჩა უსაშველო ჩუმი სიცარიელის და მტანჯველი
მონატრების გარდა.
თვალებ დახუჭული ვზივარ ფანჯარასთან, გავყურებ ჩირაღდანივით
განათებულ ღამეულ ქალაქს და ვიხსენებ ჩვენი სიყვარულის ლამაზ
ზაფხულს............
ო, რომ იცოდე როგორ მინდა განმეორდეს კვლავ ყელაფერი, ო, რომ
იცოდე როგორ მინდა კვლავ გადავხტე ჩვენი სიყვარულის ხიდიდან,
ბედნიერების აბობოქრებულ ზღვაში და დაუსრულებლივ ვიცურავო
შენთან ერთად ვნების მორევში..............
როგორ მინდა ჩავიძირო შენს ლამაზ თვალებში რომ დამავიწყო ყველა
დარდი და მწუხარება...........
მენატრები, უზომოდ მენატრები ისე როგორც ყვავილებს მზის თბილი
სხივები, ისე როგორც უდაბნოს წვიმის წვეთები, ისე როგორც ღამის
მწუხარებაში გაშლილ ვარდს ბულბულის ნაზი სტვენა.......
მენატრები....... ისევ ჰკივის ჩემში შენი მონატრება.............
ვიცი აღარ დარჩა არაფერი, ვიცი არასოდეს აღარ განმეორდება ბედნიერი
წარსული, ვიცი ვეღარ ვიქნებით ერთად, ვეღარ ვიხეტიალებთ
ხელჩაკიდებულები ტყის მწვანე ტევრებში, ვეღარ დავითვლით
ღამეული თბილისის ლამაზ ცაზე მოკაშკაშე ვარსკვლავებს, ვეღარ
ვიძრომიალებთ ნარიყალის იდუმალებით მოცულ ნანგრევებზე, ვეღარ
ვისეირნებთ ჩამავალი მზის სხივებით განათებულ კუს ტბაზე ნავით,
ვეღარ დავტკბებით ერთმანეთის ალერსით................
ვიცი, მაგრამ გაბზარულ გულში პაწაწინა იმედი ვარსკვლავად ბრწყინავს
და მეც გელოდები, გელოდები რომ ოდესმე გაიგონებ ჩემს
სასოწარკვეთილ ძახილს და....... მოხვალ..... მოხვალ და ისევ ისე
ძველებურად ჩამიკრავ მძლავრ გულ-მკერდში, ძველებური სითბოთი
ჩამხედავ ნაღვლიან, მაგრამ სიყვარულით სავსე თვალებით თვალებში,
ვნებიანად დამიკოცნი მოლოდინით გათანგულ ბაგეს და თბილი ასე
ახლობელი დაძვირფასი ხმით ნაზად მიჩურჩულებ ყურში:
"შენ შემოგევლე …" |
ერთხელ გამიტყდა ძველი სათამაშო:
ძალიან მეწყინა, ხელი ეტკინა,
ალბათ...
ერთხელ გამიწყრა მასწავლებელი:
"უზრდელი ხარო”–მომახალა,
არც ისე წყნარად.
ერთხელ ვეჩხუბე ბავშვობის მეგობარს
გაუგებრობა...
ჩემი ბრალი არ იყო მართლაც,
ერთხელ ვეაჩხუბე ბავშვობის მეგობარს
და იმის შემდეგ არ მინახავს,
გამქრალა სადღაც.
ერთხელ დამიბლაგვეს გრძნობა საზარი,
ეს იყო ცივი შიში...
და ამის შემდეგ რეალობა ყველგან ხელს მიშლის.
ერთხელ სიყვარულს სილა გავაწანი(ვიყავი მთვრალი),
მაშინ როდესაც კოჭლმა ირონიამ ჩამიქირქილა და ჩამიკრა თვალი.
ერთხელ მოვტაცე უსასრულობას ნორჩი სხეული მხოლოდ, მხოლოდ?!
და სულიც, მაგრამ მივაბარე ორივე სოდომს.
ერთხელ შევცოდე... უფალს ჩავხედე თვალებში ჟინით
და ამის შემდეგ მარადისობა თავზე მენგრეოდა რისხვით.
ერთხელ ვინატრე გაგება და ნაყინი მარწყვით
ყინული, ქარი...
ერთხელ გახდა ყოველივე ნათქვამზე ცხადი.
ერთხელ შევცდი... არა მრავალჯერ, იყოს თუნდ ასე,
სანანებელი არაფერი გამიხდება ამ ქვეყანაზე.
ერთხელ მივხვდი სიზიფე ვარ და ისევ `მაგრამ:”
ყველაზე საშინელი მაინც სიკვდილია,
როცა გაგიღიმებს ცალყბად.
ერთხელ, ყველაფერი ეს იყო ერთხელ,
როცა ამერია გზები:
როცა ვიდამპლე და როცა ვიუხეშე,
ანგელოზს მოვტეხე ფრთები.
როცა ანგელოზმა თვალები გამისწორა,
თვალები–სავსე ცრემლით,
როცა ამღვრეულ გუბეს ერწყმოდა
სისხლი მოტეხილი ფრთების.
როცა სიძულვილმა რისხვით გადმოხეთქა,
ზევით, სამოთხიდან წვიმად,
როცა ერთხელ მივხვდი, ის რაც ერთხელ მოხდა,
ერთხელ სიცოცხლედაც ღირდა. |
Sheni saidumlos yvela xidi minda,
Shen Tu Chemze fiqrob me is fiqric minda,
Chven rom gza gvaShorebs, is mandZilic minda,
Chemo sixarulo, ShenTan yofna minda! |
ძალიან ძნელია დაშორდე იმას ვინც,მთელი გულით არსებით გიყვარს, როცა ცრემლები წააგავს წვიმას,ტირიხარ და ამბობ მე მაინც მიყვარს........... მე შენ გიყვარდი როგორც ფერია.. დამკარგე ვითომ არაფერია.... ძლიერ მიყვარხარ!მაგრამ ამას მე გეტყვი მაშინ როცა ყოველთვის გეყვარები და არ გამცვლი სხვაში.........................ზოგჯერ ფიქრის დროს დავიღლები დემეძინება,და ტკბილ სიზმრებში შენი სახე მომელანდება,და მენანება ამ სიზმრიდან თავის დაღწევა,რადგან ვიცი რომ შენი სახე
დამეკარგება.......
|
უფროა გრძნობა, უფრო ანთება,
ისევ აპრილის დღეა მზიანი,
გაზაფხულია, ნელა ღამდება
და სადღაც ტირის ადამიანი.
მე ეს ცხოვრება ახლა ვიწამე,
ისევ აპრილის დღეა მზიანი.
სადღაც ლანდივით დადის მიწაზე,
ვიღაც მწუხარე ადამიანი.
მე ისევ მინდა გავექცე იღბალს,
ისევ აპრილის დღეა მზიანი.
ზარი დარეკეს, ლოცულობს ვიღაც,
ლოცულობს ვიღაც ადამიანი
|
ლურჯი ღამიდან წვიმა კი არა, ტკივილიანი ცრემლები ცრიან.
ვიცი, ვერასდროს ვეღარ შევხვდებით, ანდა შევხვდებით ძალინ გვიან.
ვიცი, წაიღებს დრო ყველა ტკივილს, გული იმედებს კვლავ ჩაისახავს.
მაგრამ ნუ მეტყვი – აღარ ვიტირო, ნუ დამამშვიდებ, სანამ მიყვარხარ....
სანამ მიშფოთებს სულს მოგონება, სანამ ბოროტი ქარები ქრიან,
და სანამ ვიცი – თუკი შევხვდებით,
იქნება უკვე ძალიან გ ვ ი ა ნ . . . . . . .
|
ზღვისფერი გაქვს თვალები და თავად ჰგავხარ ზღვას
თუ არ შეგებრალები და მისთხოვდები სხვას
მივატოვებ გაზაფხულზე თესვასა და ხვნას
გადავლახავ ადიდებულ ჭოროხსა და მტკვარს
ცეცხლს გავატან შენს სამყოფელს,შენს სიყვარულს ქარს.
და მოგიკლავ,მოღალატევ მაგ ნაფერებ ქმარს...
ზღვისფერი გაქვს თვალები და თავად ჰგავხარ ზღვას |
ჩემი სიყვარულის ღმერთი, სხვისი სალოცავი გახდა,
ასეთი დარდი და სევდა როგორ ავიტანო ახლა,
ჩემს ღმერთს დღეს სხვა უნთებს სანთლებს
თუმც ჩემებრ მას როგორ სწამხარ.
ჩემი სიყვარულის გლოვა, სხვისი სიხარული გახდა,
გრძნობა ჩემეული წრფელი ვერა და ვერაფრით ახდა,
ჩემი სიყვარულის ღმერთი სხვისი სალოცავი გახდა. |
dges martoobac da cxovrebac iisferia,
gafantul fotlebs kvlav acekvebs lamazad qari,
dges misi mzera,gamjvirvale,minisebria..
saocaria,fikrebisgan daglili qali.
titqos,siyvaruls elodeba fotolt shrialshi.
tumc,siyvarulis waishala yoveli kvali.
is martoobam sheiyvara yvelaze metad
da oqtombershi,martoobam daswera jvari... |
მე ეხლა ვხვდები ,რატომ სვამენ ღვინოს კაცები
თამბაქოს კვამლში რად ახვევენ მზერას დარდიანს
შეეშინდებათ სიფხიზლეში მუხლზე დაცემის
გააბოლებენ და ბახუსის ფრთებით დადიან
დამისხით ღვინო უნდა ვიგრძნო ძალა ამ ღმერთის
თამბაქოს კვამლმა იქნებ ღამე გამათევინოს
დამალევინეთ,გეხვეწებით,დამალევინეთ
ოღონდ არცერთი სადღეგრძელო არ მათქმევინოთ
მე უღვინოდაც მუხლმოყრილი ვხვდები ალიონს
და ცრემლის მძივი მახვევია ყელზე რკალივით
შენი სიცოცხლის სადღეგრძელო მინდა დავლიო
და შენი სული მინდა ჩავისუნთქო რუხი კვამლივით. |
სიყვარული რიგდებოდა წიგნის მაღაზიაში,
ის დრო იყო სიყვარული იღვიძებდა იაში.
მზე ათბობდა თეთრ ალუბლებს, ულამაზეს ლიანებს.
სიყვარული რიგდებოდა და მე დავიგვიანე...
რიგში იდგნენ ყმაწვილები, უფრო მეტად ქალები,
წიგნის თაროს შეჰყურებდნენ ანთებული თვალებით...
სევდა სწვავდა თვალთა უპეს, სევდა, გაურიყავი,
სიყვარულის რიგში, ღმერთო, იქაც ბოლო ვიყავი...
რომ მეთხოვა, იქნებ ვინმეს ჩემთვის რიგი დაეთმო,
რომელიმე ღვთისნიერს ჩემთვის მსხვერპლი გაეღო.
მაგრამ.. სხვისი სიხარული ხელში როგორ ამეღო,
სხვისი წილი სიყვარული სახლში როგორ წამეღო...
|
დღეს შენთან თითქმის არაფერს ვმალავ,
უფრო გაღმერთებ,რაც დრო გავიდა,
შენ კვლავ მომეცი იმდენი ძალა,
მთელ ჩემს ცხოვრებას ვიწყებ თავიდან.
შენთვის ვწნავ მინდვრის ყვავილთა გვირგვინს,
იქნებ ჩემს ტკივილს რამე ვუშველო,
დედას ვფიცავარ,გულწრფელად მიკვირს,
როგორ ვიცხოვრე დღემდე უშენოდ!
|
შენს სახეს ვლანდავ ყველა გოგოში
შენ სტუმარი ხარ ჩემი სიზმრების
ის ღამე ჩემთვის სიხარულია
როცა მოდიხარ ჩემს ზმანებებში
იმაზე ფიქრი მაწვალებს მტანჯავს
ნეტავ შენც ჩემნაირად ხარ?
ალბათ ოდესმე გავიგებ პასუხს
სანატრელსა და ოცნების პასუხს
შენი სიცივე სიცოცხლეს მიკლავს
იმ წუთში ვნატრობ სიკვდილს სანატრელს,
მაგრამ მაკავებს რაღაცა გრძნობა
და მეუბნება:შეჩერდი! რას შვრები?
მას მარტო ტოვებ?!
შემდეგ იწყება თავიდან ტანჯვა
და მარტოობის შეგრძნება მწარე
ისევ ვეფლობი ფიქრის მორევში
ისევ მიტაცებს შენზე ფიქრები |
ორშაბათს გოგონა გავიცანი,
გოგონა ნახატი ყალმისანი,
მისი ტუჩები და დალალები სამშაბათს,
გამიხდა საფიცარი.
ოთხშაბათს წერილი გავუგზავნე,
და თავს მოსაკლავად ვიმეტებდი,
ჩემი ფიქრები გავუმხილე,
ჩემი ეჭვები და იმრდები.
ხუთშაბათს პასუხი მომივიდა,
ვაიმე ბედო უკეთურო,
დაბერებულხარო გნოლივითა,
ცოლ-შვილს მიხედეო უბედურო.
თეთრად გავათენე პარასკევი,
ფიქრში გავატარე შაბათ-კვირა,
თავმოჭრილი ხარო გადავწყვიტე,
და თავის მოკვლა დავაპირე.
მოვიდა მეორე ორშაბათი,
ისევ შემეფეთაის უღმერთო,
ელვამ დამიარა კოჭებამდე,
დილა მშვიდობისას გისურვებ.
ახლა მე თავის მომკვლელი ვარ?
უნდა სხვანაირად ვძლიო სვე-ბედს,
მე ვიცი რაცხა ოხერი ვარ,
ლექსებს დავწერ და ვიოცნებებ.....
გ.ნიშნიანიძე
|
გემუდარები ორგულობა არ დამაბრალო,
არ დაიჯერო , განშორებამ გრძნობა გასრისა,
არ დაივიწყო, რომ ოდესღაც გული საბრალო
შენსავე მკერდში შევინახე შენგან წასვლისას,
შენი მკერდია ჩემი გრძნობის თავშესაფარი,
შინ დაბრრუნება იცის თურმე ჩემისთანამაც,
შენზე ოცნებით მოვიარე ქვეყნად მთა-ბარი,
მაგრამ ცოდვების განსაბანად წყალიც თანა მაქვს.
არ დაგიმალავ, მეც სხვებივით ლხენას დავეძებ,
და ახლაც შენთან უცოდველი როდი მოვედი,
მაგრამ არასდროს დაიჯერო ისე დავეცე,
გადავიწყვიტო შენი სული სვეტი ცხოველი.
შენს უკეთესი რა შემეძლო ქვეყნად მენახა,
ამ უნაპირო სამყაროში მხოლოდ შენა ხარ!
|
ეძებე იდეალი,მაგრამ მის ძებნაში არ დაკარგო თავი საკუთარი
იპოვე სიყვარული ,მაგრამ მის ძებნაში სხვას არ აურიო გზა-კვალი!
იყავი სანატრელი,მაგრამ მონატრებით მას ნუ გააწამებ!
თავს ნუ გაექცევი თOრემ დაბრუნებას ძლიერ დაინანებ!
იყავი ეჩვიანი,ქალი ეჭვისათვის ღმერთმა გააჩინა
მაგრამ შენი ეჭვით მას ნუ შეამოწმებ ,გიჯობს.ეგ არ გინდა!
გულში გააღმერთე ,მაგრამ ღვთის გულისთვის იმას ნურას ეტყვი!
თორემ ღმერთი ვარო, კერპად გაგიხდება,ილოცეო გეტყვის!
წასვლას დააპირებს? ნუღარ შეაჩერებ,ის ხომ მაინც წავა
მხოლოდ დაელოდე,ლოცვად იქეცი ადი ანჩის ხატთან
როცა დაბრუნებულს,თვალებს შეახვედრებ არაფერი კითხო,
მხოლოდ გაიღიმე,გულში სიამაყე წამით არ გაივლო!!
|
მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი;
და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი.
ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს,
ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს,
მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს.
ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი.
ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი?
რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი!
განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა
ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა.
დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს,
დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს.
მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე,
დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე;
თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა...
სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა!
მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური...
გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? -
„გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება.
შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს;
ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს.
გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება,
განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება?
უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება,
და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება.
ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები,
არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივები,
გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება,
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება;
შენი სახე გულს კაწრავდეს, სადაც ვიყო, როგორც ვიყო,
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
ის ქალი კი, წეღან რომ ვთქვი, ისევ მოდის თმაგაშლილი
და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი,
ხელში ვარდის მთელი ბუჩქი, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი,
მოაქვს, რომ მით დაამშვენოს სამარისა თეთრი ჯვარი.
ოჰ, ეს ქალი, ალბათ, დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება...
სევდას სახე დაუფარავს და სიყვითლე ეპარება.
საცოდავი! თვალებსაც კი დასჩნევია უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
ეხლა? ეხლა კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
და ის ვაჟიც, გუშინწინ რომ მიაბარა სატრფო საფლავს,
არ სცილდება სასაფლაოს, სევდიანს და გულმოსაკლავს;
სახე თაფლის სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება,
თავს დასცქერის დაუვიწყარს, გლოვის სიტყვას ეუბნება.
მის თვალებსაც დასჩნევია ღამის თევა, უძილობა, -
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა!
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება,
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?
დღეს იმ ქალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი;
გაიფიქრა: „ისიც ჩემებრ ტირის ცრემლებშეუმშრალი;
უძიროა კაცის სევდა, უძიროა კაცის გული,
რას არ ითმენს სიყვარულის ცხოველ ნათელს მოკლებული“, -
ასე ამბობს სევდიანი ქალის ცისფერ თვალთა ცქერა.
ალბათ, ვაჟსაც ამ უსიტყვო ცქერამ გული აუძგერა...
ასე იცის თანაგრძნობამ... შენ კი ისე იღიმები,
თითქოს მართლა იბმებოდეს იმათ შორის ის სიმები,
რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ შეერთდება...
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც, ქვეყნად ეგრე როდი ხდება.
როცა ფიცით აცილებენ მიცვალებულს სამარემდე,
ფიცს არ სტეხენ...
ფიცს არ სტეხენ უკანასკნელ ყოფნის დღემდე.
გამიგონე, მესაფლავე, შენ არ იცი კაცის დარდი,
თორემ რაა - ჩემს თქმაზე რომ სულელივით ახარხარდი?!
რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა ქალს მოუტანა ნორჩი ვარდი
და მწუხარედ წასჩურჩულა: „შემიყვარდი, შემიყვარდი.
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, შევაერთოთ სულთან სული...
გამომყევი, ქალო, ცოლად... ძლიერი მაქვს სიყვარული...
მართალია, ის სატრფონი არც შენ, არც მე აღარა გვყავს,
მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარღვევს უხმო საფლავს.
დავივიწყოთ ის წარსული, სატირალი, სავალალო,
და ახალი შევქმნათ ყოფნა... გამომყევი ცოლად ქალო!“
დაუცადე, მესაფლავე, თუ რა პასუხს მისცემს ქალი.
შენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი,
ქალიც ასე მოიქცევა? მე მგონია - არა არა...
განა გუშინ არ იყო, რომ სატრფო მიწას მიაბარა?
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იცინის,
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იხუმრებს?
აი, ნახავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუხით გაისტუმრებს!
მაგრამ ქალი, ღმერთო ჩემო,
მორცხვად თავს ხრის და ჩურჩულებს:
„თანახმა ვარ! ერთადერთი, მომავალი მასულდგმულებს...
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს,
მე შენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაცა გსურს“...
მესაფლავე, ეხლა კი გაქვს ნება, რაც გსურს, კვლავ იგი თქვა...
სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა.
ალბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერთი აქვს ბინა... ხედავ, გადის ხანი,
არ ნახულობს სასაფლაოს დღეს არც ერთი იმათგანი,
საფლავთაგან მტვერს და ბალახს დღეს არავინ არ აცილებს
და მოვლასთან ერთად ფერი წართმევია ვარდ-ყვავილებს...
განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო...
თქვენს ყოფნაში არ ერევა ცოცხალთ ფიქრი საარსებო...
გენისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თქვენი ძილი...
რაღად უნდათ, რად სჭირიათ
თქვენს საფლავებს ვარდ-ყვავილი?
ან რას გარგებთ მოკვდავ კაცთა სამუდამო ცრემლთა ფრქვევა?
ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერც შემთხვევა...
ასე ხდება ქვეყანაზე - ყველა ცოცხლობს, ყველა კვდება
და ვაი მას, ვის სიკვდილი სიცოცხლეშიც ავიწყდება...
ზარსა სცემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე,
იმ ორს ერთად გადავერცხლილ კუბოში სჭედს მესაფლავე...
სჭედს და რაღაც მწარე ფიქრზე თან ველურად იღიმება -
იცის, იცის მესაფლავემ, როგორც უნდა... როგორც ხდება...
განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო,
თქვენს ყოფნაში მე ბევრი მაქვს მწუხარე ჟამს საოცნებო! |
რამ გათქმევინა მიყვარხარო თუ არ გიყვარდი,
ალერსიანად რად მაპყრობდი მაგ ლამაზ თვალებს.
შენი გულისთვის თავს გავწირავო - რატომ ამბობდი,
ყალბი სიტყვებით თავს ასე ძლიერ რად მაყვარებდი.
მითხარი რატომ გამიცრუე იმედი ტკბილი,
მითხარი რატომ შემაყვარე თავი ძალიან.
რატომ შემპირდი,რომ არასდროს გამცვლიდი სხვაზე
და არასოდეს დამტოვებდი ცხოვრების გზაზე.
შენ ჩემი ცოდვა არ მოგასვენებს ვიცი არასდროს
და რომ იცოდე მეცოდები თავზე ძალიან.
მე დაგივიწყებ და შველას ვთხოვ წმინდა მარიამს,
რადგან ამ ქვეყნად შენისთანები ბევრნი არიან
|
თუ ვერ იპოვე ცხოვრების მიზანი - აზრი,
თავის მოკვლა ნამდვილად არ ღირს,
თუ გაგცვალა შეყვარებულმა ფულიან ბიჭზე,
იმას არ ნიშნავს, რომ მშრალზე იჯდე,
თუ გიყურებს ალმაცერად ძველი ძმაკაცი,
შესატენი ვისი რა გჭირს ცოტა გამკაცრდი!
თუ ფინანსებში ჭაკად გაქვს საქმე და ითრგუნები,
შენს ადგილზე თავს პულის მონად არ ვიგულებდი.
თუ უიღბლობას ღმერთს აბრალებ საქმეს არ შველის,
თავს ნუ მიიჩნევ მათხოვრად, შენ ეს არ გშვენის!
თუ დაიძაბე უსაშველოდ და აკანკალდი
ლოზუნგს "გაიღიმე" საწოლ ოთახში გავაკრავდი,
თუ პრობლემები გიტევენ და ტვინს გიჭყლიტავენ
ხელები მოძებნიან, თოკს გაჩითავენ,
თავის გასაყრელს რომ გააკეთებ და სკამს ფეხსა კრავ,
დაცემის მერე გაგახსენდება - კვანძებს ვერა კრავ,
მერე იფიქრებ: რა მეჩქარება სჯობს ნელა მოვკვდე,
ცხოვრება ხომ ისედაც პატარაა და ძლიერ მოკლე.
|
ყვეla wavides,  mxolod shen darchi, darchi, rogorac sizmrad rchebian, da es vedrebac chemta bageta swored am sizmris tetri prtebia, yvela wavides, mxolod shen darchi, maswavle, rogorc gavxde mzewvia, miambe, rogor awames qari, an mze horizonts rogor ewvia... yvela wavides, gauge kari, daemorchile chems azrs retians, da anacvale sheni sidinje shens bilikebze gijur xetials, wavides yvela, me shen mchirdebi, me, auxsneli vnebit petians, imas, romelmac iloca shentvis vistvis ushenod game tetria, yvela wavides mxolod shen darchi, mze rom mze aris mzec zedmetia, da mzec wavides, shen darchi mxolod, amdeni sxivi metismetia.... tbilad dagxurav tmebi maqvs parchis, wavides yvela mxolod shen darchi!.... |
sikvdils surs chemi saxe damdagros, mitxras : ¨dgeidan chemi iqnebi¨ shen mashin moxval, magram raga dros, satqmeli ukve agar viqnebi. sulitxorcamde roca shemicnob, rodesac shecyvets petqvas es guli. shen mashin moxval, mashin sheigrdznob, rom xar uzomod sheyvarebuli. trfobis momtmeni aba vin aris?! mec davmarcxdida... ukve vecemi. shen mashi moxval, mousvenari, gvamad rodesac gadaviqcevi. roca chamdeben shav-bnel kuboshi, zed damayrian cremlebs qalebi, shen mashin moxval da mxolod mashin, atirdebian sheni tvalebi. roca yoveli chaqreba chemshi. ros vigrdznob grili micis siames. shen mashin moxval mixakit xelshi da inaneb rom daagviane. martod darchenil chems sasaplaos, roca daatovs civi pipqebi, shen mashin moxval.. ho mashin moxval, magram am qveynad agar viqnebi...
|
roca Shenze vwer yvela sityva uferuldeba,
Tavmoyrilia radgan ShenShi yvela sikeTe,
Shen iseTi xar siyvarulsac rom SheShurdeba,
ise kargi xar borotebac ver gagimetebs.
ShenShi imdenad mShvenieri suli binadrobs,
gzaabneuli angelozic albaT inatrebs
saidan moxval ase Tbili ase ubralo,
ase codvian da didgula dedamiwaze.
ar vici tkbili sizmari xar Tu gaoeceba,
vShiShob zedmeti siyvarulis cili dagwamo,
Shenebr lamazad rom SheedZlos yvelas cxovreba,
albaT samoTxe iqneboda mTeli samyaro.
me ugvinoTac Shenze fiqrShi gameebs vaTev,
da sifxizleShi Shenze fiqrShi vxvdebi alions,
Shen siyvarulShi daferflilma landad qceulma,
Chemo sicocxlev Sheni sicocxlis minda davlio
|
im kacs gaumarjos gulshi rom etireba saxe rom ugimis da siyvaruls rom elis... im kac gaumarjos qvaze rom zis da gmertisgan bodzebul siyvaruls elodeba |
shen sheidzleba arc ki moxvide
an arasodes ar gagaxsende,
me ar gamoval dzveli qoxidan,
dagelodebi ise vit dgemde.
albad tavis gzit wava cxovreba,
dalagdebian gzebi blondebi,
sul daviviwyeb am ganshorebas,
vit sizmars ise dagelodebi,
mwams shemoageb kars ert dges partod,
tvalit gazomav mdumare sardaps,
roca viqnebi sikvdiltan marto,
o ertxel mainc shemoxval albad,
tu miiwura bolo wamebi,
tu daitanja ezo godebit,
ert wuts visesxeb ganawamebi
da isev mshvidad dagelodebi,
... dagelodebi ise vit dgemde.....
|
"...მიყვარს წარსულის ლანდებთან ერთად ხეტიალი განვლილ გზაზე... მივყვები უკაცრიელ ქუჩას და ღიმილით ვეგებები ხან ერთს, ხან მეორეს, ხან მესამეს... ასე, დაუსრულებლად!... თურმე რამდენი ადამიანის გზაწვრილი გადის ჩემი ცხოვრების ახლოს... რამდენი ადამიანი მილამაზებს ხანმოკლე დაბადებას... უფრო მეტნი კი ამაყი ბუნებით და შავად მომზირალი სულით ამახინჯებენ მათ... აქა-იქ შავ ზილად გასდევს ბილიკი უსასრულობისაკენ... მაგრამ ერთი რამ... ზოგნი მიღიმიან, ზოგნი კი ისე მიყურებენ თითქოს უპატიებელი შეცდომა ჩამედინოს მათ წინაშე... მათთვის დამენგრიოს ოცნების კოშკი.... არა, ჩემიც მეყოფა!!!... რამდენი მივლია... ბოლო კი არ ჩანს... მხოლოდ ფოთლები გაყვითლდა... უფრო და უფრო ხანგამოშვებით ისმის გალობა იადონისა(?!)... ახლა ოქროსფერ ხალიჩაზე მივაბიჯებ... კიდევ ერთი ლანდი ამესვეტა წინ. დიდხანს, დაჟინებით ვუცქერდით ერთმანეთს... რა ნაცნობი იყო... დიდხანს ვიხსენე სად მენახა... ბოლოს მივაგენი... სულ ახლახანს ვნახე იგიც, ღიმილით მეტყოდა: ბედნიერი იყავ!... სასოწარკვეთილმა მიმოვიხედე ირგვლივ... ეს ყველაფერი ჩემი იყო! ირგვლივ ჩემი აწმყო მეხვია!... ჩემი ცხოვრება... როგორ დამჭკნარა ყოველივე... ერთი მწვანე ფოთოლი აღარ დარჩენილა არსად... ამასაც უძლებს თურმე ადამიანი... რა უცებ შეიცვალა ყველაფერი... ერთი ხელის მოსმით გადამისხვაფერებია ყოველივე... რად მინოდა?... შეცვლა რომ შეიძლებოდეს... ალბათ... ალბათ მაინც იგივეს ჩავიდენდი... ეს იყო ჩემი ბედნიერება! არ ვიცი... არ მინდა, სამუდამოდ დაზამთრდეს... არ მინდა უკაცრიელი გახდეს შარა... ერთი მინდა მხოლოდ... ბევრი, ძალიან ბევრი ადამიანი იყოს ბედნიერი! იყოს ისეთი როგორიც არის... არ მინდა შეშლილი თვალებით მიყურონ და მოითხოვონ ის, რისი მიცემაც არ შემიძლია... იყვნენ ბედნიერნი მცირედითაც!.. მეც ბედნიერი ვიქნები ალბათ!...." |
game rodesac sul yvelas zinavs, me xidtan vxdebi patara gogos, mas hgonia rom me igi miyvars, me mxolod misi tvalebi momwons, chemi tuchebi exeba tvalebs da is krtis rogorc patara chiti, me mas im gamit kocna vachuqe da man es wrperli gulit atara. is ise mokvda rom ver gaigo, ro ar miyvarda mxolod momwonda, da mis saplavtan yovel sagamos nazi iebis kona mimqonda da roca konas vadebdi qvaze, cqriala cremli shevnishe masze, albat tiroda warsul siyvaruls... mas shemdeg me sxva qali shemzulda, dros me mivyavdi da dro me mimyavs, xalxno gaiget rom is gogona, cocxlad momwonda mkvdrad shemiyvarda! chemi tuchebi civ qvas exeba da is krtis rogorc patara chiti... 
|
|
|
სტატისტიკა
სულ ონლაინში: 1 Stumari 1 Users: 0
|
