tu sicocxleshi,ertxel mainc
ar gitiria cxare cremlebit ,
tu ertxel mainc ar dacemulxar
xati cin muxlze chumi vedrebit
tu ertxel mainc ar gitxovia
gmertistvis shvela shens siyvarulshi
tu ar ginaxavs udzilo game ,
gatarebuli did sinanulshi,
tu ertxel mainc ar gicinia
ar gicinia bednierebit,
da cxovrebashi gagmartlebia
gagmartlebia gmertisve nebit,
da tu ar ici ra aris sevda
ra aris dardi,tanjva,tkivili,
didi xnit mastan ganshoreba da
shexvedris shemdeg didi tirili,
tu yvelaperi es gamoscade
mashin siyvaruli martla gcodnia
martla ginaxavs sheyvarebuli
zgvaze lamazi tetri peria.

da mec xom gdzuldi rogorc aravin....

"rom gagicani me shen pirvelad patara ikav gamoucdeli,

gamomicode patara xeli mitxari:_iyos ertoba chveni,

da mec patara gamoucdelma shen shegiyvare mogende gulit,

ox,ra vicodi tu sxva giyvarda,da imisaken gicevda guli,

ertxel lamazo grilsa sagamos,gnaxe sxvastan ro daseirnobdi,

grdznobit agsavse shavi tvalebit chemsken agarc ki iyurebodi,

da mec patara gamoucdelma,ver avitane es saqcieli,

gulshi davirtyi ptara dana gamovisalme cutisopeli".

shors aris erti jiuti biji, shen rom aqcie sevdis piqrebad,

ise crpelad da nazad uyvarxar shen ar giyvardes ar gaq upleba,

is edzebs sheni tvalebis sicils,da tanjavs sheni mzera paruli,

iseti kargi ocneba icis she neba ar gaq misi sidzulvilis.

მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო,

დამეთანხმებით მონატრების ვინც იცით ფასი,

ვინც შეხვედრია მონატრების ცრემლით ალიონს

და ამ ცრემლებით ავსებული შეუსვავს თასი,

მე მონატრების სადღეგრძელო მინდა დავლიო,

და მათიც ვისაც მონატრებით ქვეყნად უვლიათ,

მე სიყვარულის სადღეგრძელო მინდა დავლიო,

რამე თუ თავად მონატრება სიყვარულია!!!

ქუჩაში დავარდნილა ვიგაცის ყვავილი,

ასვალტის ჭუჭყი და მტვერი დასდებია,

მის ფურცელს სიცოცხლის ნამი შესშრობია,

ყვავილი ოცნების ლამაზი ფერია,

მე ახლოს მივედი, მის გვერდით ჩავცუცქდი,

სურნელს აფქვევდა ჯერ კიდევ ცოცხალი,

თავი დაეღუნა,მიწას დაჰკრობოდა

და თითქოს ამბობდა "რა ჩემი ბრალია" ?

გოგოს სხვა უყვარდეს, ბიჭი მას ეტრფოდეს,

უძილოდ ათევდეს ღამეებს მთვარიანს,

ყვავილი აჩუქოს?! გოგომ არ მიიღოს?!

ქუჩაში დამაგდოს?! "რა ჩემი ბრალია" !!

მე ბევრი მინახავს ქალი, მაგრამ ისეთი როგორიც შენ ხარ...არა

მე ბევრი მინახავს ქალი, მაგრამ შენზე ლამაზი...არა

მინახავს მეთქი, მაგრამ შენი ბუნების...არა

მინახავს სიყვარული, მაგრამ შენნაირი_არა

შენ ხარ ქალი ედემის ბაღში დაბადებული,

აფეთქებული ვარდის კოკორი და ეკლიანი.

შენ ხარ გრძნობა სიყვარულით ჩაუქრობელი,

მჭედლური ხელით დიდ ფრესკაში ამოტვიფრული.

შენ ხარ ქალი საუკუნის მიღმა მყოფელი,

ქვეცნობიერად მდედრი გენის წარმომსახველი,

შენ ხარ ქალი, ანგელოზი ღვთისმშობლის ხატი,

რომლის წინაშე ქედს მოიხრის, ყოველი მამრი...

როგორ დაგივიწყო, როგორ არ მახსოვდე, როცა სიყვარული შენით შემიგნია?!
ისევ შენზე ვფიქრობ, ვდრადობ, რა ვქნა, უშენობა, რომ არ შემიძლია?!
დილით ნისლივით უხმოდ გამეპარე, შორით დამიძახე, ნუ დამელოდები.
ვიცი, წახვედი და აღარ დაბრუნდები, მაინც გზას გავქცერი, მაინც გელოდები.
გული ვერ გელევა, გული ვერ გშორდება.
ცხადში გხედავ და ძილში მელანდები.
ვიცი, არ გახდები ჩემი არასოდეს, მაინც მიყვარხარ და მაინც მენატრები

მიყვარდი, მაგრამ გულით ვერ გენდე,
შენს ფიქრში ეჭვი მეპარებოდა,
ვგრძნობდი რომ მალე მიმატოვებდი,
ოცნება სიზმრად შემეცვლებოდა,
ოცნება სიზმრად ისევ მე დამრჩა
და არ მარგუნა ბედმა კეთილი,
შენც ხომ ცხოვრებაში მაქციე ნულად,
გაივლის დრო და სიზმრებში მნახავ
როგორ ვსეირნობთ ერთად და მარტო
და მერე ისევ ჩემზედ იფიქრებ,
როდესაც უკვე აღარ მჭირდება
რადგანაც ვიცი გაივლის დრო და,
შენ ისევ ისე გაგეღვიძება...

დასანანია,რომ ეს თვალები ტირის შენს გამო,
მაგრამ შენ ამას მე არასოდეს არ დაგანახებ,
რატომ მოგინდა ჩემი ოცნების პრინცს შეეხამო,
დიდი ხანია დავივიწყე ეგ შენი სახე.

მაგრამ ვაი,რომ არ შემიძლია სხვა შევიყვარო
ეს სიყვარული ჩემი ცხოვრების დასაბამია,
მე აღარ ძალმიძს ტირიფებივით ცრემლები ვღვარო,
უღირსებისთვის ამდენი ფიქრი დასანანია.

სამწუხაროა ჩემი რომანის გმირი არ იყო,
ეპიზოდებში მე მიგამსგავსე გაყინულ ლოდებს,
დასანანია ეს ყველაფერი სპექტაკლი იყო
დასანანია,რომ ასე კარგად ვთამაშობთ როლებს.

ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს,
მაგრამ მე მაინც მინდოდა მეთქვა,
რომ დღემდე შენით ვცხოვრობდი მხოლოდ,
შენ იყავ სუნთქვაც და გულის ფეთქვაც,
გადიან წლები და ფიქრით დაღლილს,
გადაუხდელი მრჩება ვალები,
და მეკარგება მშობლების სახლი,
აუტანელი და საყვარელი.
მაგრამ ჯერ უნდა მოვიდეს თოვლი,
და გადმოფინოს თეთრი აფრები,
და შენი ნაზი სხეულის თრთოლვით
ათრთოლდეს თოვლი და ყვავილები.
მე ვაღებ სარკმელს და ჭადრებს ვითვლი,
ჭადრებს გაქცევა შეეძლოთ თითქოს,
და კვლავ მზადა ვარ უარეს დღისთვის,
თუმცა უკეთეს დღეებზე ვფიქრობ.

მე ის სევდიანი წამიც მიყვარს,
ლამაზ ბავშვობას რომ მომაგონებს,
მინდა ერთი ლექსი დაგიტოვო
და დღეს ჩემი თავი მოგაგონდეს.
თუ რა ძლიერია ჩემი გრძნობა,
როგორ გამაწამა სიმარტოვემ,
ისევ უშენობის სევდა მოაქვთ
ხეებს,რომლებიც ჩვენ მივატოვეთ.
ო,რა მონდომებით ვამზადებდი
შენთვის ფერად–ფერად მისალოცებ
ნეტა მაშინდელი სიხარული
შენში ვარსკვლავივით კიაფობდეს.
ახლაც ისევ ისე მენატრები
და არც მიეცემი დავიწყებას,
მარტო ეს ლექსები წაიკითხე
და არ დამჭირდება დაფიცება.
ვიცი ახლა სულ სხვას ეფერები,
არც მე დამკლებია სიყვარული,
მაგრამ არასოდეს მომასვენებს,
შენთან განშორების სინანული.
შენი მონატრება ტკივილია,
თურმე ასე არვინ მყვარებიაჩემი ნაღველიც და სიხარულიც
შენი გახსენების წამებია.

ამ ცხოვრებაში
მე ვარ სულ მარტო,
ოღონდ არ მკითხო,
ვერ გეტყვი რატომ.
ამ ცხოვრებაში მე ვარ ეული,
მაგრამ მკვდარია ჩემი სხეული.
მე აღარ ვიტვლი წუთებს და წამებს,
რადგან კვლავ შეცვლის ნათელი ღამეს.
ჩემი ცხოვრება კვლავაც გრძელდება,
მაგრამ ჩემს ტკივილს ვერავინ ხვდება.
უშენოდ ჩემი გრძნობა გაქრება,
გული კი მარტოდ მარტო დარჩება.
მოგონებები თუ გადარჩება,
ამ მოგონებას ცრემლი ახლდება.
ყველაფერი კი ასე მთავრდება,
გული უშენოდ დაიტანჯება.
სული ობოლი მარტო დარჩება
და ჩემი გრძნობა ასე გაქრება,
გაივლის დრომ და დადგება წამი
როცა მე უკვე ვიქნები გვამი.
მე გამიხსენებ სულ ერთი წამი,
შენ გეკუთვნოდა,
შენთვის ვარ მკვდარი,
შენი ვიყავი და შენი ვრჩები,
შენს ტკბილ სიზმრებში
მე შენთან ვრჩები