შენი ცხოვრება არის ეს ძაღლი,
რომელიც კვდება, ცივი, ბებერი....
მისთვის არ არის ამ ქვეყნად სახლი,
არც კარებია შესაღებელი.

შენი ცხოვრება არის ეს ბუჩქი,
ჩამოფლეთილი ყოფნის კარამდის...
სადაც სიკვდილი და სადაც ჭუჭყი,
განუყოფელად მიდის... მარადის....

შენი ცხოვრება ვით შემოდგომა,
არასდროს აღარ დაიზამთრება...
აცივდა და შენს გარშემო დგომა
ეხლა არავის არ ენატრება...

შენი ცხოვრება ღონემიხდილი,
არის ტალახი! ბოსელი! ქართა!
რისთვის გაშინებს მითხარ სიკვდილი?
თუ არვინ მოვა სიკვდილის გარადა....

ვიცი თუ როგორ გადიხარხარებს,
როცა გაიგებს სიკვდილის ხველას.
შენი სიცოცხლე არვის ახარებს,
შენი სიკვდილი ახარებს ყველას...

ეს აზრი უნდა გავიგოთ ასე:
რომ მხეცი არ თმობს თავის ხელობას,
და გალაკტიონ ტაბიძეს ურჩევს - წერტილს ტყვიისას...
რას?
თვითმკვლელობას.
09.12.2010 18:25[/color]