2010…12 თებერვალი მთავარანგელოზი მიქაელი თითქოს ნაღვლიანი თვალებით გასცქეროდა ყინულის ამაზრზენ „ბილიკს“, მას თუ არა სხვას ვის უნდა სცოდნოდა თუ რაოდენ მძიმე და ეკლიანი გზა ქონდა გასავლელი რჩეულ შვილს ზეციურ მამასთან მისასვლელად...ზეცისკენ თვალებმიპყრობილი,აუჩქარებლად ითვლიდა სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებს ნოდარი... ირგვლივ არაფერი ჩანდა,თეთრი ნისლი ყველაფერს უხილავს ხდიდა... მშვიდად გაიღო სამოთხის დიდებული კარები..წმიდა ქერუბიმი ჩვეული გასხივიოსნებული ღიმილით შეეგება უმანკო სულს,,,მფარველი ანგელოზის ზურგს უკან ამოფარებულს,სამოთხის მცველის უვლელი ნათლით გაბრწყინებული სახე თვალს რომ სჭრიდა... უსაზღვრო სიყვარული ეღვრებოდა გულში,უკვე მარადიულობაში გარდასულს,შემოქმედის ხილვის სურვილს შეეპყრო უზომოდ ბედნიერი... ბედნიერია ის ვინც,უზენაესის პირისახისაგან გამოსულ ნათელს მოკრავს თვალს..ნათელს უბრწყინვალესს.ენითაუღწერელს...თუნდაც წამიერად... ჩვენ,ადამიანები ხომ იმისთვის მოგვავლინა უფალმა რომ მისკენ მიმავალ გზაზე ყველა დაბრკოლება გადავლახოთ და ისევ მშობელ მამას დავუბრუნდეთ??რატომ დავივიწყეთ ღმერთი ადამიანებო??? გრძელი, ტალღოვანი თმა თავიდან გაშლილი ფრთებზე ეშვებოდა და მათთან ერთდებოდა...შესამოსელი ერთიანად ჰფარავდა...მისი თმა.ფრთები და ტანსაცმელი თვალისმომჭრელ ბრწყინვალებას აფრქვევდა...ბავშვური,უშფოთველი,სიკეთით სავსე სახე,სადაც მკვეთრად ჩანდა ლამაზი წყლიანი თვალები,მისი სულის უმანკოებას ნათლად ასახავდა...სულის, რომელიც წუთისოფელში ნოდარ ქუმარიტაშვილად დარჩა... თეთრ ღრუბლებზე მდგომმა.აუღელვებლად,ანგელოზური ღიმილით გადმოხედა ჩაფიქრებულ ბაკურიანს...შავოსან დედას მიეალერსა ენით აუღწერელი სიყვარულით...დედას რომელსაც უკვდავებაში გარდასული შვილის ანგელოზური სითბო ეღვრებოდა გულში..................
