უხამსი ფიქრებით ავიტან ალიონს,
მაესტროს მორალი ყელში მაქვს გაჩრილი,
მინდა, რომ სიბილწემ აზრები არიოს,
შურისგან დამაწყდეს ბახუსის აჩრდილი,
მიწიდან გამტვრეულს სიზმარი ამათრევს,
რამდენი დარაბაც არ უნდა დარაზოთ,
ყოველი ნაგავის მოწევას ვამართლებ,
ჩაპლინის იერით ლოთი რომ მთავაზობს,
ინდიელ შამალის პაროდისტს ვგავდი,
ცუდად რომ ასრულებს უსწავლელ რევერანსს,
ოტელო რომ ვიყო სუფლიორს მოვკლავდი,
სიცილს რომ იჩემებს ყოველ წუთს, ყოველ წამს…
კბილებით ვიკავებ, ძუნწ სიტყვებს ვერევი,
გალკინის ნაცვალდ კი ვკითხულობ ყანწელებს,
რავქნა, თუ დააწყდა ნევრები რეჟისორს,
კლოუნი დაბოღმილ მონოლოგს აგრძელებს,
ნევრები მოშლილი ვისა აქვს?! არავის!
უბრალოდ ვერ ვიტან დერიბლის ავტორებს,
უღრანში ვიპოვე ვისოცკის კარავი,
უსაზღვრო ბოღმაში წამიტაც არ მტოვებს,
გამხდარი მაესტრო, სცენაზე ავარდა,
თეატრის კლოუნებს მიჯნაზე დაამხობს,
მაესტრო, დამშვიდდით, სპექტაკლი ჩავარდა,
და მე ჩემი დაცემის ტრიუმფით ვამაყობ…
