ადამიანმა მართლაც შეიძლება ისურვოს სიკვდილი, რამე თუ სიცოცხლის გამჭვირვალობისა და სინათლის ფონზე ყოველივე ჰკარგავს მნიშვნელობას. ადამიანი იტანჯება და ფეხარეულს ქვა აღმართში ეწევა, მაგრამ იგი არაფეტს იმჩნევს და მორჩილად მიჰყვება გზას. ამ შეუპოვრობისათვის მას პატივს მიაგებენ, მაგრამ ერთ მშვენიერ საღამოს ყოველივეს ბოლო ეღება. იგი ხვდება მეგობარს, რომელიც ოდესღაც ძალიან უყვარდა, მეგობარი უგულოდ ესაუბრება. კაცი შინ ბრუნდება და თავს იკლავს. ნაცნობები თვითმკვლელობას კაეშანს და ფარულ სევდას აბრალებენ. ნურასუკაცრავად თუ კი მაინც და მაინც ახსნას ეძებთ მიზეზი ერთია, იმ დღეს მეგობარი შეხვდა და გულცივად ელაპარაკა. ამრიგად როცა კი სამყაროს ღრმა აზრს ვუფიქრდები მე მისი უბრალოება ამიფორიაქებს სულს.