ჩემ გონებაში სამოთხის კარიშხალი ქრის,
და მინდვრად მიაქვს ცრემლი ცვიმის ცვეთსავით,
ხანდახან გულში მცუხარებით ამონკვნესი,
ისმის ფიკრებში მოგონების ნაქარგი ზღაპარი...
ხანდახან მესმის კვითინი ცის კამარაზე,
შავი გრუბელნი თითკოს ცას ეფერებიან,
ცის გასარღვევად ამოზიდულ მთებსა მდუმარეს,
სიო ჩურჩულით მოუტხრობს ზგაპარს სანატრელს...
ხანდახან ვხედავ ფიკრტან მოგონების ბრძოლას,
დაჭრილ ლომსავით ღრიალებს ელვა საზარი,
ძველი მოგონება მკვლელ დროისაგან გამკრალი,
სიოს უყვებოდა, თან მიკონდა წრფელი ამბავი...
შავ გრუბლებს თითკოს ბნელ ძალებთან შეუკრავთ პირი,
თითკოსდა კარიშხლიან ვნებებს ფარავდნენ,
ნიავს მიკონდა სიკვარული უსიხარულო,
და ცრემლი ცის კამარიდან ღმერთის დაღვრილი...
ცრემლი, ოჰ ცრემლი არავის აღარ ახსოვს,
სისხლი დაღვრილი გაქრა უსიყვარულოდ,
დაჭკნა მინდვრად ხე სიკვარულის უსიხარულო
და მისი ნერგი უცხო გრზნობას გარემოუცავს...
სიზმარში, წვიმაში ვხედავდი სანთელს სანატრელს,
მის წინ დამხობილ უფრთო ანგელოზს მტირალეს,
გულში ჩაკრული უკვდავება ფერფლადა იკცა,
და სიკვარულსა უკვდავება თავისი უძღვნა...
იგი უხმობდა სიყვარულის მიწიერ გძნობას,
და მისთვის დაღვრილ ცრემლსა, ქარწაღებულ ბედსა,
თვის ზეციური, ნატანჯი გული გადამიშალა,
და უკვდავების ცრემლით ამაკვითინა...
ქალი რომლისთვის ზეცა დატოვა,
რომლისთვის კაცადა ყოფნა ისურვა,
შავმა გრუბელმა შთანთქა ბნელ ბედი,
და მოუვლინა ანგელოზს წყევლა...
|
