მთავარი » 2008 » აპრილი » 22
გადამავიწყე...
რამე იღონე...
დაბმული მგელი სანამ აიწყვეტს.
საცა გსურს წადი, გამშორდი...
ოღონდ...
მე შენი თავი გადამავიწყე...
შენი გრიგალი კვლავ მაბარბაცებს,
კლდეებში მიმსხვრევს ნეკნებს, ლავიწებს...
ღმერთმა გიშველოს, წადი, ოღონდაც
ეგ სიყვარული გადამავიწყე...
არ ვიცი, მერე დაცლილი გულით
თუღა გაცურავს ჩემი ნავი წყლებს...
და მაინც წადი... წადი... ოღონდაც
მე შენი თავი გადამავიწყე. |
როდესაც ლოყა შეეხო ლოყას
ტუჩის კუთხეში ჩაკვდა ალერსი
იმ პირველ კოცნას ცრემლი ჩამოყვა
ცრემლი ყველაზე უძვირფასესი
ახლა მე შენი წარსული მქვია
ეხო ლოყას არ დაბრუნდდები თუნდაც ვკვდებოდე
როდის ყოფილა ნასროლი ტყვია
კვლავ თოფის ლულას უბრუნდებოდეს?! |
ევედრებოდა ღმერთს ქურდი ბიჭი
სანთლებს უნთებდა ღვთიშობლის ხატებს
შეყვარებულზე ფიქრობდა იგი
ცხელი ცრემლები უწვავდა თვალებს
იწვოდა სანთელი ნელა თითქოს
სიყავრულს ეკიდა ცეცხლი
და იმ ერთ სანთელს უცქერდა ყველა
ქურდმა ბიჭმა დაწერა ლექსი
როგორ მიყვარხარ ჩემო ძვირფასო
შენზე ფიქრისთვის არ მყოფნის ძალა
და უშენობას ვეღარ ავიტან
და თავს მოვიკლავ მოვიკლავ მართლაც
ლოცვა მოუვლინე ყოვლად წმინდისაგან
გული განუმტკიცე ყოვლად მშვენიერი
იყოს უმანკო და ხსნილი მიწისაგან
იყოს ლამაზი და იყოს მშვენიერი
ასე ლოცულობდა ის ქურდი ბიჭი
და შსცქეროდა ღვტისშობლის ხატებს
რა არის ქალი? ფიქრობდა იგი
რა შეუდზლიათ ამ ქვეყნად ქალებს?
ო, ღმერთო ჩემო რა მიყო ქალმა
მზე დამანახა და ცის სინათლე
ყველა სანთელი ჩააქრო ქარმა
და ენთო მხოლოდ ქურდის სანთელი... |
მე არ მიზიდავს ეგ სილამაზე,
მე არ მიზიდავს მაგ თვალის ფერი...
მე მხოლოდ ერთი მიზიდავს
ეს სიყვარული მიზიდავს შენში!
შენსკენ მომათრევს ასე ეულად,
შენზე მაბოდებს გადარეულად!
ამ სიყვარულმა დამაწყებინა ლექსების წერა..
წერა მინდება-ხელი მიხმება ,
ტვინი მეფსობა,თვალს მიბნელდება..
დაე მექყება ოცნება შენზე
მინდა სიტყვა ვთქვა,მაგრამ ვერ ვამბობ..
სიტყვას მოჰყვება შენი სახელი...
მინდა დავწერო,მაგრამ ვერა ვწერ,
თვალთ მიბნელდება და მელანდება,
ტირილი მინდა ,მაგრამ ვერ ვტირი
თვალის გუგაზე მაშრება ცრემლი..
თვალი, რომელიც შენს ნახვა ელის
ასე ეულად გადარეული...
მე არ მიზიდავს ეგ სილამაზე,,
მე არ მიზიდავს მაგ თვალის ფერი
მე მხოლოდ ერთი იზიდავს
და ეს ერთია-ეს სიყვარული!. |
მადლობელი ვარ იმ თითოეული წამისთვის, რომელიც შენ მაჩუქე...
მადლობელი ვარ გვერდში დგომისთვის ჭირშიც და ლხინშიც...
მადლობელი ვარ, რადგან მუდამ იყავი ჩემს გვერდით მაშინ,
როცა ყველაზე უფრო მჭირდებოდი...
მადლობელი ვარ ყველაზე მეტად იმიტომ, რომ შენ არსებობ!"
*****************************************************
"რაგინდ შორს ვიყო, მაინც ვიგრძნობ როცა შენ გაიღიმებ...
ვიგრძნობ, როცა შენ ნაღველი გაწევს გულზედ...
ყველა შენი განცდა ჩემზე გადმოდის, რადგან ჩვენ ვართ ერთი მთლიანი, ჩემო
სიყვარულო."
*****************************************************
როგორც ყოველთვის
ისევ მომენატრე
ისევ მომადგა თვალებზე ცრემლი
ისევ შენ გნატრობ
ისევ შენ გელი
ისევ ვლოცულობ რომ იყო ჩემი
ისევ წამომცდა მიყვარხარ მეთქი
ისევ შენს სურათს ვესაუბრები
ისევ აგორდა ფიქრის მორევი
ისევ ადიდდა მდინარე ცრემლის
ისევ ჩამესმის შენი ჩურჩული
ისევ ე მომდის შენი სურნელი
ისევ გამოჩნდა ცაზე ღუბელი
ისევ გადავშალე სევდის ფურცელი
მე უშენობას ვერ ვეგუები!!!! |
მე შენს სიყვარულს ჩამოვეკიდე.
გამარჯვებული, გალაღებული
მიყვარხარ კიდევ!
დავბერდი? არა! ლექსების ფერებს
დაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,
ნამდვილ სიყვარულს რა დააბერებს,
სულზე უტკბესო!
ვინ დააწყნარებს მეტეხის მორევს?
ვინ შეაჩერებს ლექსს ნიავქარულს?
მტკვარში ცოცხალ თევზს ვერვინ გამოლევს,
გულში - სიყვარულს.
და თუ ხანდახან ფშატის ხესავით
ვერცხლის ჭაღარას მეც შევერევი, -
გწამდეს, შენს თვალებს დაუკვნესავი
ვერ შეველევი.
დავბერდი? არა! ლექსების ფერებს
დაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,
ნამდვილს სიყვარულს რა დააბერებს,
სულზე უტკბესო! |
დამხატე...ოღონდ ნუ დამხატავ ასე სევდიანს,
შემილამაზე მარტოობა მხიარულ გრიმით,
შემომაძარცვე ეს ავბედი მელანქოლია,
თორემ უსაზღვრო ძალა უნდა ბუნებრივ ღიმილს.
დახატე ზეცა...ოგონდ თეთრი მოსაწყენია,
სანთლების რკალში ჩაატიე მთელი სახატო.
მე აღარ მინდა შემოდგომა პოთოლთა ცვენით,
იქნებ მიმოზა დამიხატო სადაფისფერი.
თეთრი ზამტარი? მე არ მახსოვს ეს იყო ძველად,
შენ დამიხატე უნამქერო და იისპერი.
დახატე მიწა და მზის აკვნად აქციე თოვლი...
ყველა სურვილი დასაწყისში ასე მუნჯია.
ზღვაც დამიხატე ოგონდ მწვანე, ისე ვით მოლი,
მერე რა მოხდა თუ ის ლურჯია.
დახატე ქალი... საქალეთი შეცვალე თუ გსურს,
უყოველგვარო დამცირებით, უმასხარაოდ,
ამ სამყაროში ბევრი რამე შეცვალე თუ გსურს,
ოღონდ ქალი არ დახატო უმამაკაცოდ!!! |
ხელებს გავიშვერ თუ შენ ერთი დამიგდებ ხურდას,
ხელებს გავიწვდი და თუ გსურდეს დამადგი ხუნდი,
ხელებს წავიკვეთ ოგონდ მსურდეს რომ შენ რაც გსურდა,
ხელებს ამ ხელებს მხოლოდ შენი ალერსი სურდა,
როგორც ყოველთვის ეხლაც კარგო შჰენ ვერ მიმიხვდი,
ფული კი არა შენთან ახლოს ჩამოვლა მსურდა,
ჩამოიარე და თვალებში ჩამხედე რიდით,
მებრალებიო ერთი სიტყვის გამხადე ღირსი,
მცირე სიჩუმე, ხელის გულზე ფულის წარნათი,
ნუთუ არც მაშინ არ ვიყავი შენთან მართალი?
მადლობელი ვარ მათხოვარი რომ შეიბრალე,
მე მეტს არა გთხოვ მარტო გთხოვ რომ მე შემიყვარე,
და თუ ამ თხოვნას ოდესმე კი შენ შეიწყნარებ,
ვერვინ გაიგებს მათხოვარი რომ შეიყვარე. |
ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა ძლიერ!
მაგრამ ჩვენს შორის სიშორე ჩადგა..
მე დავიჩაგრე ცხოვრების მიერ
და გადაწყვეტის საკითხი დადგა..
დრო გადიოდა,მე შენ გელოდი..
მჯეროდა ოდესმე დაბრუნდებოდი..
დრო გადიოდა,შენ კი არ ჩანდი..
წინ მენგრეოდა ცხოვრების ხიდი..
მთელი ამ დროის განმავლობაში
მე შენ გიხსენებ,ფიქრებით ვტკბები..
"ნუთუ არასდროს არ დაბრუნდები??"
თავს ვიტანჯავდი მე ამ კითხვებით..
თვალები ცრემლით მევსება ნელა..
მერამდენეჯერ,ვინ მოსთვლის ნეტავ?
მე აღარ მინდა აჩრდილის დევნა..
დამიბრუნდები მე ამის მჯერა |
|
 |
მე თუ მოვკვდები, მე მომკლავენ შენი თვალები
და უფსკრულისკენ მიმავალ გზას გამინათებენ.
მე თუ მოვკვდები, მე მომკლავენ შენი ტუჩები
ისე მომკლავენ ერთ კოცნასაც არ მაღირსებენ.
წვიმა თუ მოვა და იტირებს ჩემს მკვდარ ოცნებას
მომაკვდავ იმედს და სიყვარულს გამოიტირებს
ყურს თუ დაუგდებ სევდიანი ქარის სიმღერას
მაშინ საკუთარ ტკივილებსაც გამოიტირებ.
მე თუ მოვკვდები, მე მომკლავენ შენი ხელები
ისე მომკლავენ ერთხელაც არ შემეხებიან
სხვა რას გაიგებს, ასე ძლიერ რად მენატრები
სხვა რას გაიგებს, სხვები შენ რას შეგედრებიან
მე თუ მოვკვდები, ეგ თვალები მომიღებს ბოლოს
მაგრამ სიკვდილიც იგვიანებს თითქოს ჯინაზე
და შენი კოცნა, შენი კოცნა მიშველის მხოლოდ
კოცნით მაჩუქე უკვდავება ამ ქვეყანაზე | | |
მითხარი, რომ სულში ყველა ჩირაღდანი ერთად გადაიწვა,
რომ წვიმიან ღამეს ის ლამაზი ქალი შენ მკლავებზე იწვა.
მითხარი, რომ მოკვდა ყველა იმედი და ყველა დაპირება,
ნუ გაშინებს ჩემი სევდიანი სახე, უხმო ატირება.
მითხარი, რომ ბაღში აღარ დაკრეფ ჩემთვის იასამნის რტოებს,
გიძნელდება თქმა და ვიცი მაინც მალე მიმატოვებ.
მითხარი და წადი დამიტოვე სულში უსაშველო ბინდი.
სხვების დასანახად მე ვიქნები ისევ ამაყი და მშვიდი,
მხოლოდ სულში ჩამიჭკნება აკაციის თეთრი შადრევნები,
შენზე ოცნებას და შენით გატაცებას აღარ დავჯერდები,
წავალ ჩემთვის მარტო და დამრჩება სულში უსაშველო დარდი,
როგორ შემეშალე, ჩემს ერთადერთ იმედს რა საოცრად გავდი |
მინდა ავიღო კალამი და რამე დავწერო,
მაგრამ ხელი მიკანკალებს.სიტყვები არ მყოფნის
,რომ ჩემი ტკივილი გადმოვცე.
თეთრი ქაღალდის მაგიერ შენს სახეს ვხედავ და ტირილი მინდება...
"ტირილი კარგიაო!",მაგრამ მე არ ვიტირებ,
რადგან ვიცი,რომ შენ არ ტირი...მე ვიქნები ბედნიერი,
რადგან ვიცი,რომ შენ ბედნიერი ხარ...
მეყვარები,თუმცა ვიცი ,რომ არ გიყვარვარ..
.გავთხოვდები,რადგან ვიცი,რომ ცოლს მოიყვან...
რომ შეგხვდები,გაგიღიმებ,რადგან ვიცი,რომ ჩუმად ისევ გამიხსენებ...
კვლავ რომ იტყვი:"მიყვარხარ!" გავიცინებ...და მიხვდები,რომ...დაგივიწყე.... |
სევდიან სარკეში და უცხო ღამიდან
სანთლებით მიზდევენ ყვავები ამ აპრილს
პოეტს გარინდებულს როგორც პირამიდა
ზარების ტირილში გრიგალი გამაფრენს
გუმბათებს აკივლებს ხატების ანტება
ჰაერში ირხევა ფრთები ანგელოზების
სამრეკლოს წუხილი რომ გაიფანტება
ტაძარში შევდივარ მწუხარე ლოცვებით
ჩემს ცოდვილ სავანეს ქაოსი ედება
თითქოს ვატ სიზმარში და ირგვლივ ქვებია
ჭლექიან ფერებით ბარებში თენდება
ჩემს ვიწრო ოთახში წამები ქრებიან
ჯვარებთან გაივლის ფარული ვედრება
წირვებით წამიღებს წამების მწვერვალი
ვარდისფერ სარკეში სურვილი ბერდება
მთვარესთან ჩამოწვა უვნებო ფერვალი
მე ჩუმი მივყვები ლანდების ასეულს
ღამე უდაბნოა ვნება კოშმარია
ქუჩაში მცხოვრებს და სახლიდან გაქცეულს
შემინდე შემინდე წმინდაო მარიამ. |
* * * *
me siyvarulma gamomiglova,
saflavTan miwyobs yviTel narcisebs,
gagikvirdeba gardaicvale?
me gipasuxeb: ara arc ise..………
… ..da mere mova Senze fiqrebi,
me maSinac ar gamovfxizldebi,
ar davidardeb gamixardeba,
rom sikvdilSiac marto viqnebi..
da mere moxval Sen Cems saflavze,
miyvarxar ityvi dagvianebiT,
gacremlebula Turme Tbilisi,
erTad rom aRar daviarebiT.
* * * *
Mmidiodi gaukvalav bilikze
Ppatara da uSiSari qali
Ggamogyvebi gamiyole mgzavri var
Tu mkvdari var Sengana var mkvdari
Nnu miRimi, nu mawiTleb bavSviviT
Segecodo ra iqneba gogo,
ra iqneba cao erTi varskvlavi,
naTeli da momRimari Sobo
me es leqsic mecodeba CemsaviT
rom me vyavar, erTaderTi ZiZa,
oqtomberi momenatra Cveni Tve
foTolcvena da yviTeli miwa.
Uucremloba siamaye araa
Dda tirilic lamazia SenTvis
Ppaemani ra giJuri iqneba
mcxeTasTan rom mtkvars aragvi erTvis. |
თუ სიყვარულის სადღეგრძელოს ყანწით ვერ დალევ
და სანუგეშოთ ვერ ჩააქსოვ ოხვრას ნაღვლიანს
თუ სიყვარულში, სიყვარულით არ დაიწვები,
მაშინ ნეტავი უკეთესი რა შეგიძლია?!
თუ ლამაზ თვალებს კოცნით ცრემლებს ვერ ამოუშრობ!
ვერ აგრძნობინებ სიყვარული თუ რა ძნელია!
თუ უნაზეს და ლამაზ თვალებს ვერ აათრთოლებ
ნეტავ იცოდე უკეთესი რა შეგიძლია?!
სხვისი ტკივილი შენებურად თუ არ გიგრძვნია,
და სხვისი დარდი სიხარულად არ შეგიცვლია
გაწვდილ ხელისთვის თუ კი ხელი არ გაგიწვდია
მაშინ ნეტავი უკეთესი რა შეგიძლია?! |
კაცი: არის!! როგორც იქნა მივაღწიე
ქალი: იქნებ წავსულიყავი?
კაცი: არა ამაზე არც იფიქრო!
ქალი: გიყვარვარ?
კაცი: რა თქმა უნდა!
ქალი: როდისმე გიღალატია ჩემთვის?
კაცი: არა! ეს თავში როგორ მოგივიდა?
ქალი: მაკოცებ?
კაცი: კიი! თან როგორ!
ქალი: ცემას დამიწყებ?
კაცი: არავითარ შემთხვევაში!
ქალი: შემიძლია გენდო?
veraferi gaiget?? ar aris sasacilo?
aba qvemodan waikitxet:))))) |
|
ბაუმ ბაუმ
ერთხელ სახლში,რომ დავბრუნდი მთვრალი
ოთხფეხზე ყეფით დამხვდა ცოლია,
მაშინ დავფიქრდი და უცებ მივხვდი
რომ წინაპრებში ძაღლი ჰყოლია
შესახედავათ სულ მთლად გველია
ენის განაკვთვა აკლია ორად
როცა მომყავდა ქალს გავდა ლამაზს
ორთვეში იქცა საშობო ღორად.
ჯუპუი
*****
მუზა
ლექსის წერას რა სჭირდება?
კალამი და ფურცელი
სამი ჭიქა შავი ღვინო
ხინკლით სავსე მუცელი.
ერთი რბილი სავარძელი
წინ ლამაზი ქუჩები,
ხალიჩაზე დაწოლილი
ქერა ქალის ტუჩები.
არ მჭირდება სხვა მუზა
მხოლოდ სუფთა ფიქრები
მერე ნახეთ სუყველამ
რა პოეტიც ვიქნები.
ჯუპუი
*****
შენ სიყვარულს ვერ ისწავლი
სიყვარული ეს ნიჭია
ამ სიყვარულს გულში გვიჩენს
კოხტა გოგო გულის ჭია.
სიყვარული მფრინავია
ის მუსიკის "მი" ნოტია
სიყვარულის მიზეზი კი
ჩვენი გულის პილოტია.
სიყვარული ძლიერია
გაუშეშებს ყველას ხელებს
სიყვარული გულში აჩენს
გაზაფხულის ნათელ ფერებს.
სიყვარულმა გამამეფა
ქალი ტახტად აქცია,
იმ სიყვარულს გაუმარჯოს
მე რომ მეფედ მაქცია.
|
თუ სიყვარულის სადღეგრძელოს ყანწით ვერ დალევ
და სანუგეშოთ ვერ ჩააქსოვ ოხვრას ნაღვლიანს
თუ სიყვარულში, სიყვარულით არ დაიწვები,
მაშინ ნეტავი უკეთესი რა შეგიძლია?!
თუ ლამაზ თვალებს კოცნით ცრემლებს ვერ ამოუშრობ!
ვერ აგრძნობინებ სიყვარული თუ რა ძნელია!
თუ უნაზეს და ლამაზ თვალებს ვერ აათრთოლებ
ნეტავ იცოდე უკეთესი რა შეგიძლია?!
სხვისი ტკივილი შენებურად თუ არ გიგრძვნია,
და სხვისი დარდი სიხარულად არ შეგიცვლია
გაწვდილ ხელისთვის თუ კი ხელი არ გაგიწვდია
მაშინ ნეტავი უკეთესი რა შეგიძლია?! |
სიყვარული ნარკოტიკს ჰგავს.თავიდან ეიფორია,სიმსუბუქე და სრული გალღობის შეგრძნება გეუფლება.ჯერ ღრმად არ შეგიტოპავს და თუმცა შეგრძნებები მოგწონს,მაინც გჯერა,რომ ნებისმიერ წუთს შეგიძლია,განზე გადგე.საყვარელ არსებაზე დღეში ორ წუთს ფიქრობ და მერე სამი საათი ივიწყებ.მაგრამ თანდათან ეჩვევი ამ ახალ შეგრძნებებს და სრულიად დამოკიდებული ხდები.და მაშინ უკვე სამ საათს ფიქრობ,ორი წუთით კი ივიწყებ.თუ საყვარელი არსება გვერდით არ გყავს,იმასვე შეიგრძნობ,რასაც ნარკომანი,წამალს რომ წაართმევენ.ასეთ წუთებში იმ ნარკომანივით,რომელსაც ერთი დოზის გულისთვის შეუძლია,იქურდოს,მოკლას,თავი დაიმციროს,შენც მზად ხარ ყველაფერი გააკეთო სიყვარულისთვის
*******
ცრემლები თვალებზე გადაღლილ თვალებზე უხმო ქვითინი... და ჩუმი გოდება... შენზე ოცნება... ლამაზი ოცნება... ისევ ფიქრები და მრავალი მონატრება . . . როგორ მენატრები, როგორ მენატრები ... შენი გულუბრყვილო, ბავშვური გამოხედვა... შენი შეხება შენი საოცარი ხმის გაგონება ... და ისევ შენთან ჩუმი ჩახუტება... ყოველ წუთს ჩამესმის შენი კისკისი... და სულ თვალწინ მიდგას შენი გაღიმება... შენი ლამაზი თვალების დანახვა უზომოდ მენატრება... და ყველგან მელანდები... დრო მიდის... მიფრინავს შენზე ოცნებებში... ყოველდღე ველოდები შენს დაბრუნებას... ისევ ჩამოღამდა ჩემს ცხოვრებაში... არ ვიცი საით გავექცე ამ წყვდიადს... დრო გადის და მაინც გრძელდება ცხოვრება... გრძელდება უშენოდ და შენზე ფიქრებში... ვერ ვუძლებ უშენოდ ამ სასტიკ ცხოვრებას... და ყოველ წუთს გეძებ . . . სევდიან ნისლებში . . .
*******
Tu raRaca ginda iocnebe da Tu am ocnebas ver isruleb ecade sizmrebiT ise icocxlo rogorc realobiT cocxlob radgan sizmrebSi da warmosaxvaSi adamians imis gakeTeba SeuZlia rasac realobaSi ver gaakeTebda .
siyvarulic esea patara zRaparia ocnebaa romelic patara gulSi did adgils ikavebs da ise Rrmad gagrdZnobinebs rom TviTon Senc ki giyvirs.
risTvis aqvs xalxs dawerili romanebi leqsebi da es saidan modis?Turme siyvaruli iseTi grdznobaa romelsac adamianis sruli Secvla SeuZlia an dadebiTad an uaryopiTad magram yvelas visac uyvars misTvis es grZnoba umniSvnelovanesia radgan cxovrebis dRis yvelaze did nawils masze fiqrSi atareb.is xandaxan sevdas gvgris da xanadaxan sixaruls gvaniCebs .
ra aris cremli? emocia sixarulisa an sevdis gamomxatveli romelic aucileblad TiTqmis yovelTvis siyvarulTan aris dakavshirebuli.
arsebobs iseti sikvarulic romlis daviwyebas veRaravin SeZlebs da arsebobs iseTic romelic advili dasaviwyebelia .albaT es sulac ar aris siyvaruli .
Sayvareli adamianisTvis yvelafers gaakeTeb SesaZlebelsac da SeuZlebelsac magram mTavaria Seyvarebulma arsebam zurgi ar mogaqcios Torem mTeli Seni cxovrebis ocnebebi asanTis gerebis sasaxlesaviT daimsxvreva da ukan mosabrunebeli mxolod erTi SeuZlebeli gza darCeba misi daviwyeba magram es tyuilia.
amitom Tu odesme Seiyvareb da siyvarulis klanCebshi moxvdebi ecade iseTi adamiani Seiyvaro romelisganac daxsna ar mogiwevs da romelTanac iseTi bednieri iqnebi rom yoveli amosunTqvis dros advilad CaisunTqav haers imitom rom uyvarxar da Zlieri xar.kidev daimaxsovre rom aravin ar imsaxurebs Sens cremlebs da vinc imsaxurebs arasdros gatirebs.
|
როდესაც ვრჩები ჩემს თავთან მარტო ღამით
თავთან დავიდებ ფურცელს და კალამს
რომ ჩავფიქრდები სულ ერთი წამიტ
სხვა საფიქრელი შენს მეტი რა მაქ
თითქოს იახტით შევდივარ ზღვაში
და შუა ზგვაში ჩავუშვებ ღუზას
რაღაც აზრები მომივლის თავში
რომელსაც ქვია ლექსების მუზა
მეკითხებიან ვისზე ცერ ლექსებს
ვის მიუძღვენი ლექსების გუდა
მე სიყვარულის დავიცავ წესებს
რომ საიდუმლოს შენახვა უნდა
მე რასაც ვფიქრობ ლექსად გადმოგცემ
გულუბრყვილობა მხოლოდ ლექსშია
და იმის საბაბს ერთხელ არ მოგცემ
იფიქრო ის რომ მე ვარ მესია
ეს ყველაფერი თავისით მოდის
თვიტონ არ ვიცი ან სად ან როდის
კალამი ხაზებს ტვიტონ მიჰყვება
და ამ სიმართლეს ლექსად გიყვება
შენ არ გეგონოს ამას ვიგონებ
ვიცი რომ ეს გავს მხოლოდ სტრიქონებს
მაგრამ იცოდე ეს ის ლანდია
რასაც ვფიქრობ და რაც მაბადია
ვერ გეტყვი ამდენს პირადად ვიცი
გამბედაობა არ მყოფნის თითქოს
აქვე მინდა რომ დაგიდო ფიცი
რომ არ მოგაკლებ ალერსს და სითბოს
არ ვიცი ამდენს რა მაწერინებს
თითქოს ვუგზავნი ვინმეს წერილებს
კალამს ატოკებს გრძნობა ფარული
რომელსაც ქვია ბრმა სიყვარული
*******
შენ შვიდი ფერი ვეღარ დაგხატავს,
შენთან ფერები არაფერია
შენს თავს ვერ ვანდობ უნიჭო მხატვარს
შენ დედოფლობის დიდო ფერიავ.
შენთვის არ კმარა პიკასოს ფუნჯი
არც ლეონარდოს ნიჭი უბადლო,
შენი მხატვარი მხოლოდ ერთია
შენ მხოლოდ იმ ერთს უნდა უმადლო.
ვერც ფიროსმანი, ვერც რაფაელი
ვერც კონსტანტინეს ფერთა მორევი
როგორ დაგხატავ აღარ კითხულობ?!
სიყვარულია ნიჭი ყოველი.
სწორედ ამ გრძნობით მე შენ დაგხატავ
სწორედ ამ გრძნობას შენგან მოველი.
|
სუყველაფერი ქვეყანაზე წამიერია,
ადამიანი ამ წამების მადლიერია,
როდესაც წამებს ერთმანეთზე წამებით ვაბავთ,
სამყაროსადმი უმადურები ჩვენს სულებს ვგაფავთ
სიკვდილი უფრო ადვილია ვიდრე სიცოცხლე,
შენც ამ ადვილი სიყვარულისთვის თურმე იცოცხლე, სამოთხეც ალბათ ლამაზია, უკვე ნახავდი, სიზმრად გიხილე ანგელოზებს გვერდით ახლავდი
ალბათ სიშორე მეგობრებთან ძლიერ ძნელია,
აღარ გეძებენ ძველი გზიდან აღარ გელიან,
მაგრამ მუდმივი განშორება ეს ნუ გგონია,
მარადისობა ხომ სულების მონაგონია |
| |
| |
ისევ ის მუსიკა...
იმ მელოდიით სავსეა სმენა გულის კუნჭულში,
როგორც იმ ღამეს-
ისე გრძელდება თითქოს ყოველი წამი ცხოვრების,
ორივე მხარეს...
მაგრამ თავისთვის,
სხვადასხვა გზებზე,
პარალელური ქუჩების გასწვრივ,
მხოლოდ პატარა გზაჯვარედინთან,
ერთმანეთს მზერას მალულად ვაწვდით...
თითქმის ჩურჩულით ნათქვამ სიტყვას,
საყვირის ხმებით სავსე ქალაქში რიტმულად იგებ...
და, იმ დროს, უკვე ღიმილმოფენილს
ჩუმად ვიხსენებთ...
დაგიმესიჯებ...
ისევ ის მუსიკა...
გულის კუნჭულში...
იმ მელოდიით სავსეა სმენა,
ვიცი რომ ამ ზარს, როგორც არსდროს,
ელი და მთელი არსებით ღელავ...
და შენი თვალები,
ერთ დროს რომ ასე ძლიერ მიყვარდა...
ხელისგულებზე მორცხვად დახრილი,
წარმოსახვაში გამიმთლიანდა... |
რომ არ მიყვარდე არ ვეტყოდი ჩემს დარდებს ღამეს
და ჩემს გულისთქმას არ ვანდობდი ცეცხლისფერ მთვარეს,
არ ავანთებდი თეთრ ღამეში სიცოცხლის სანთლებს
და ცის ხატებად არ ვაქცევდი შენს ლამაზ თვალებს...
რომ არ მიყვარდე არ დავლევდი ღვინოსაც ეშხით,
არ შევხედავდი შემოდგომას სევდიან მზერით,
არ ვინატრებდი ბაღში ყოფნას,მხოლოდ შენს გვერდით
და მოლოდინში არ დავღლიდი ოცნებას შენით...
რომ არ მიყვარდე არ ჩავრევდი სიტყვებში ცრემლებს,
არ დავხატავდი ატირებულ გრძნობათა ფრესკებს,
არ ავუგებდი ტრფობის ტაძარს ჭეშმარიტ კედლებს,
არ ვიპოვიდი ცაზე ვარსკვლავს, უმანკოს შენებრს...
რომ არ მიყვარდე არ განდობდი ამ გრძნობას მართალს,
არ ვილოცებდი შენზე დიდხანს ღვთისმშობლის ხატთან,
არ ვინებებდი მთელი ღამე საუბარს ლანდთან,
არ მოვიდოდი უსუსური შენს გულის კართან...
შორს წავიდოდი ქარის ხმებით წითელ დილამდე
უცნობ ყვავილებს ვაუწყებდი ნაცნობ მირაჟებს
დაგშორდებოდი სიყვარულის პირველ სიზმრამდე
რომ არ მიყვარდე, ჩემო კარგო რომ არ მიყვარდე... |
ვხედავ როგორ თრთის შენი ხელები
და ღვთაბასთან ვხედავ მსგავსებას
გიტარის სიმებს რომ ეფერები
რატომ ვერ მამჩნევ, რა გემართება?
ათასჯერ კოცნი დამწვარ საწამლავს
მინდა ერთმანეთს დაშორდეთ მალე
თორემ მიყვარხარ, რა მეშველება
მოკვდე და ვეღარ გიხილო ხვალე... (:
ანთებულ თვალებს აპარებ ჩემსკენ
მაგ მზერით მიწვავ სულსა და სხეულს,
ხომ შეიძლება ცხოვრების გზებზე
გვერძე დამიდგე მოარულს ეულს...
მინდა სიტყვებით მოგიყვე რამე
და ვერა ვპოვებ შესაფერ სიტყვას
თუ რამ გვითქვია ოცნებით ღამე
დღეს ყველაფერი გიტარით ითქვას.. |
მიყვარხარ! გეტყვი, თუმცა უკვე ბევრჯერ მიცდია;
სანამ ეს გრძნობა არ მოაღწევს შენამდის კარგო,
და იმავ გრძნობით მიპასუხებ რაც განმიცდია;
ჩემო ლამაზო, ჩემო კარგო და მშვენიერო.
შენი მშვენება: წმინდა გული, კეთილი გული,
შენი ტკბილი ხმა, მოძრაობა და სრული ტანი;
არის სამოთხის ანგელოზის მონაპოვარი
და აქ მიწაზედ მისგანა გაქვს შენ ნათხოვარი.
ნუ აიმაღლებ თავს მშვენებით და სილამაზით,
რადგან ყოველი მიწიერი წარმავალია.
ეძიე შენი საოცნებო სიყვარულია;
მე თუ ვიქნები? ეს ჩემთვისაც სასურველია.
ვიცი და გეტყვი მე სიმართლეს არ დაგიმალავ,
რომ ეს სიტყვები თავისთავად შობს სიყვარულსა;
მიცნობ თუ არა, აბა ეგ რა საკითხავია,
თუმცა მიცნობდე და გიყვარდე უკეთესია.
დაირხევა საამურად ხის ტოტები მწვანე,
არემარეს დახედავენ, როგორც მიწას მთვარე
და მათ ჩრდილში ჩვენ ვისხდებით სიყვარულით სავსნე
და ამ ხეთა შრიალისას დაგიკოცნი სახეს. |
დედა
დედა! არასდროს არ დაგივიწყებთ
ჩვენ შენ შვილებზე გაწეულ ამაგს!
დედა,ათასა წელა არ დაგიტირებთ
და არასოდეს შეგკადრებთ ღალატს!
ამ ქვეყნად დედას ყველას ჰყავს ერთი,
სათაყვანები, ვითარცა ღმერთი!
დედა ცხოვრების საწინდარია,
როცა მასთან, ხარ მუდამ დარია.
ამ ქვეყნად გაჩნდეს ადამიანი და
და არ უყვარდეს დედა მშობელი?!
არ დააფასოს თვალნი მზიანნი?!
მას ხომ აღუდგეს კაცი ყოველი?!
როგორც ცხოვრების არ მწამს უღმერთოდ,
წუთსაც ვერ გავძლებ დედა უშენოდ!
შენა ხარ ჩემი ცხოვრების აზრი,
მე ხომ მაქვს შენი უზომო ხათრი!
დედაა მხოლოდ მუდამ ერთგული
და თუ გინდ ტყუოდე მაინც დაგიცავს.
მას სიყვარულით სავსე აქვს გული
და არასოდეს ის არ გაგწირავს! |
მე ვერ გავუძლებ უშენობით მოტანილ დარდებს
და მივეცემი აბობოქრებულ ფიქრების ტალღებს.
შენთვის დავკრეფდი ტრიალ მინდორზე მე ველურ ვარდებს
და… სიგიჟესაც ჩავიდენდი გვერდით რომ მყავდე.
და ჩემს სიგიჟეს მივაწერდი თაფლისფერ თვალებს,
ხშირად მდუმარეს,დაფიქრებულს,სულ რომ მაწვალებს.
თაფლისფერ სითბოს,დაუცხრომელ ვნებას და ალერსს
მე წაგართმევ და... შენ გააღებ უმზეო თვალებს.
გააღებ თვალებს… დაიწყებ ძებნას,
გსურს რომ იპოვო ის ძველი მზერა….
შენ ვერ გაუძლებ უჩემობით მოტანილ დარდებს
და… სიგიჟესაც ჩაიდენდი გვერდით რომ გყავდე! |
|
მე უარს ვამბობ შენს სიყვარულზე
და აღარ მინდა შენს გვერდით ყოფნა,
ნუ მეუბნები ,რომ ქვეყანაზე
ბედნიერება ვპოვეთ ჩვენ ორმა.
ვეგებებოდი დღეს შენზე ფიქრით,
არვინ მახსოვდა ქვეყნად შენს გარდა,
მაგრამ მომბეზრდა ეს ყოველივე,
უკვე დამთავრდა,დაეშვა ფარდა.
ჩემთვის იყავი შორი ოცნება
და ახლა როცა ოცნება ახდა,
მე უარს ვამბობ შენს სიყვარულზე,
მე შენს სიყვარულს უარვყოფ ახლა
|
არა!ნუ წახვალ!
მე ვერ ავიტან უშენობას,მე ვერ ავიტან,
გოლგოთის მთაზე სიყვარულის უღელს ავიტან.
ოღონდ ნუ წახვალ,ნუ დამტოვებ განცდების
ტყეში,
შენთან სიშორეს,ერთაობას მე ვერ ავიტან,
მე ვერ ავიტან სიმარტოვის მოსვლას თავიდან,
ოღონდაც დარჩი,სამსხვერპლოზე ჩემს გულს
ავიტან,
ოღონდ ნუ წახვალ,ნუ დამტოვებ ცრემლების
თქეშში,
განმხოლოებას,განშორებას მე ვერ ავიტან,
მე ვერ ავიტან დაკენტებას წუთით,წამითაც,
ვეღარ გამოვალ უშენობის შავი ღამიდან.
დავიკარგები მარტოობის დახლართულ გზებში,
გიჟურ სურვილს და მონატრებას ვერ გადავიტან,
არა,ნუ წახვალ!..უშენობას მე ვერ ავიტან. |
| |
| |
ნეტა რად მიყვარდი... ასე გამეტებით???
მთელი ღამე ვფიქრობ ვეღარ გამიგია...
მგონი უშენობით გული აღარ ცოცხლობს...
მგონი უშენობით გული დაილია...
შენი სიტყვა ჩემთვის ახლა წამალია...
შენ კი ჩემი გული ორად გაგიყვია...
მერე გატეხილი ცეცხლში ჩაგიგდია...
რატომ მახსენდება შენი სიყვარული...
უკვე მერამდენედ ღამე მითევია..
შენი გულისათვის გული გამიყვია...
შენი გულისათვის ცეცხლში ჩამივლია...
ერთი დარდი მკლავს და გზებიც ამრევია...
შენთვის ერთი სიტყვა მაინც მათქმევინა...
ნეტა საბოლოოდ შენთან შემახვედრა...
ნეტა საბოლოოდ შენთვის მაკოცნინა...
...და მაინც მე შენ დაგელოდები!... |
| |
| |
გეყო, შესდექ, გიწყენს ღმერთი!
წვიმავ, - ეს შენ გეხება.
რადგან ზოგი შენი წვეთი
სატრფოს ტუჩებს ეხება.
ეს ტუჩები მე მეკუთვნის,
ვერავის ვერ დავუთმობ.
თუ შესცივდა სატრფოს, ტუჩებს
ჩემს ტუჩებით გავუთბობ.
გეყო, ცელქო წვიმის წვეთო,
დაიმოკლე ფეხები.
თმები - გინდა დაუსველე,
ტუჩებს ნუ შეეხები! |
სიყვარულია: გზა, სიშორე, ცრემლი, გოდება.
შეახებ ხელს და არასდროს დაგიბრუნდება.
სიყვარულია: სიმარტოვე, გულის სიშორე,
ხორციელი ვნების მიუწდომელი აზრთა სიცოცხლე.
სიყვარულია: ტანჯვის თეთრი ცრემლები.
სიყვარულია: მე რომ თავზე ასე გევლები.
სიყვარულია: ათას ერთი ტრფობის ზღაპარი.
სიყვარულია: ჩაუქრობელი შუქთა ლამპარი.
სიყვარულისთვის ბაირონმა კუბო არჩია.
სიყვარულია: ყველაფერი რაც გაგვაჩნია.
სიყვარულია: ქვის ჩუქურთმა, კინწვისის ფრესკა.
სიყვარულისთვის კვაზიმოდო ზარებსა რეკდა? :(
|
დაბნელდა ღამე გაშავდა, ცხოვრება დაბრმავდა დალაგდა.
სული იბნევა გრძნობებით სასიყვარულო ბომბებით,
ნელ ნელა ვხვდები ძნელია, ცხოვრება გრძელი და ბნელია,
სიკვდილი მინდა ვგიჟდები, სხვა გზა არამაქ ძნელია.
მუსიკის მელოდიაში ვიხრჩობი ძალიან ძნელია.
მიშველეთ რამე მირჩიეთ მიკითხეთ საიდან როდიდან,
რა დამემართა დრონიდან.
---
მე შენთვის გავჩნდი ოცნებავ ჩემო,
მე შნეთვის ვცხოვრობ პატარა ჩემო,
მე შენთვის მინდა ცხოვრება ჩემი,
მე შენ გპოულობ ჩემ ოცნებებში.
---
მე ველოდებ შენ დაუვიწხარ ხმას,
მე ველოდები შენ დაუნახავ ზარს,
მე ველოდები შენ გაუფიქრელ აზრს,
მე ველოდები შენ ტურფა ხმას.
---
მე დავიღალე უაზრობების ფიქრით,
მე ვერ გავიგე რისთვის ვიბრძვით,
მე ვერ ვიგრძენი ის სითბო სიზმრით,
მე შენთვის მინდა გული სისიხლით.
---
ნეტავი ერთხელ მანახა შენი თვალების ხედი,
ნეტავი როდისმე წარმომედგინა სიყვარულის ხმები,
ნეტავი როდისმე გამეგო უსასრულო ხმები,
ნეტავი ერთხელ მეკოცნა შენთვის.
---
როცა გული გტკივა მეტირება,
როცა გიხარია მეც მიხარია,
როცა უზომოდ ტირიხარ,
მე უსასრულოდ ვყვირივარ
---
მე ცუდად ვხდები როცა ვერ გგრძნობ,
მე ვიხუთები როცა ვერ მცნობ,
მე განვიცდი როცა მტრობ,
მე შენ მიყვარხარ როცა მთმობ.
---
შენი სურნელი თავს დამესხა,
შემახანხალა დამატერორა,
მთელი გრძნობები გამაფანტინა,
ჩემი სურნელი დამაკარგინა,
შენი სურვილი დამაწყებინა,
შენი სიტყვებით გამაჟრიალა,
ჩემი ოცნება თავს დამტრიალდა.
---
მე ბედნიერი ვარ რომ შენზე ვტირი,
შენ ბედნიერი ხარ რომ ჩემთვის ტირი,
მე ბედნიერი ვარ რომ შენეთან ვარ,
შენ ბედნიერი ხარ რომ ჩემთან ხარ,
მე ბედნიერი ვარ რომ მიღიმიხარ,
შენ ბედნიერი ხარ რომ გიცინივარ,
მე ბედნიერი ვარ რომ მიცინიხარ,
შენ ბედნიერი ხარ რომ გიყვირივარ,
მე ბედნიერი ვარ რომ შენ ჩემი ხარ,
შენ ბედნიერი ხარ რომ შენი ვარ.
---
შეიძლება ხან დაგიყვირო,
შეიძლება ხან გაგიცინო,
შეიძლება ხან გაწყენინო,
შეიძლება ხან გატკენინო,
შეიძლება არც კი გაწყენინო,
შეიძლება არც კი გატკენინო,
შეიძლება არც კი დაგიყვირო
შეიძლება არც კი მაპატიო.
მაგრამ შენ უნდა იცოდე,
მაგრამ შენ უნდა გწამდეს,
მაგრამ შენ უნდა გჯეროდეს,
მაგრამ შენ უნდა გიხაროდეს,
რომ მე შენ მიხვარხარ როგორც არიცი,
რომ მე შენ მიხვარხარ როგორც არავინ,
რომ მე შენ მიხვარხარ როგორს არასდროს,
რომ მე შენ მიხვარხარ და სულ მეყვარები.
---
დაღამდა, გარეთ წვიმს შენ კი ისევ არ ჩანხარ,
დღეს შენი სურნელი შევიგრძნე,
შენი ამბავი გავიგე,
ის ულამაზესი ვარსკვლავი დავიპყრე,
შენ კი ისევ ადარებ,
დარდი მომეცა ვიტირებ,
უშენოდ მიჭირს სიფხიზლე,
შენ კი ისევ იძინებ. |
პოეზიის დღე
განდიდებისთვის არასოდეს
არ მიფიქრია, -
ამის მსურველი უჩემოდაც,
ვგრძნობ,
მრავალია;
მაგრამ რადგანაც გულში ცეცხლი
ვერ ჩამიქრია, -
ბრძოლის დანთებაც
უწმიდესი ჩემი ვალია!
დაე, სხვებს ეპყრათ მაღლობები
და მწვერვალები,
დაფნის გვირგვინშიც
არავის არ შევეცილები, -
ბრძოლის წყურვილით
მენთებიან წითლად თვალები
და მტერთა მიმართ მიკაწკაწებს
ბასრი კბილები!
ვიცი:
გულანზი პოეტები
ჩამთვლიან მხეცად,
რომ პოეზიის ყვავილთა ნაცვლად
ვფანტავ ლენცოფებს,
მაგრამ თუ მტრებს და მუხანათებს
გესლად გარდექცათ,
თუ ეს ჩემი ხმა
სასიკვდილოდ დააავადებს, -
გამარჯვებული
აღტაცებით მივსწვდები ზეცას
და ძირს დავარხევ
პოეზიის ვარსკვლავებს მეცა!...
1922 |
მე ცოცხალი ვარ
და არ ვაპირებ სიკვდილს
მაგრამ ერთი რამ მიკვირს
რატო ან რისთვის
მე ვერ გავიგე ვერა
რა საჭიროა ეს იდუმალი მზერა
მე ვერ გავიგე ვერა
რა საჭირია ეს ცივი სიშორე
ჩემი ალერსი რად მოიშორე
მე მსურდა მხოლოდ ჩვენი ერთობა
ამ სიყვარულით უგონოდ დათრობა.
******
შენ ქარიშხალი გინახავს ზღვაზე?
მოგისმენია გრიალი ზღვისა?
იგი ბრაზდება საკუთარ თავზე
როცა სიყვარულს უცქერის სხვისას.
იცი რად არის გაბრაზებული?
რად ახლის ნაპირს ტალღებს ქაფიანს?
ზღვასაც ჰყოლია შეყვარებული
და მერე რწმენა დაუკარგია.
საკუთარ ტალღით მოუკლავს თურმე
საკუთარ გულში დაუმარხია.
და ეხლა როცა ბნელდება ზღვაზე
როცა სიყვარულს უცქერის სხვისას.
საკუთარ სატრფოს იგონებს დარდით
და ეს გრიალი დარდია ზღვისა.
*******
მე ის პატარა ნაკადული ვარ,
შენ რომ ამღვრევ და ასე ათრთოლებ,
შენ რომ ცრემლები წყალს გააყოლე,
მე ის პატარა ნაკადული ვარ.
მე ის პატარა ნაკადული ვარ,
რატომღაც შენ რომ აღარ ახსენებ,
შენ რომ არასდროს არ მოგასვენებს,
მე ის პატარა სიყვარული ვარ!
*******
შენს თვალებს პირველად როგორც კი შევხედე
ვიფიქრე, ლამაზი თვალები ქონია
ასეთი ლამაზი უძირო თვალები
ალბათ არასდროს არავის ქონია
*******
მე თუ ამაყი ვარ შენთვის ავტირდები
მე თუ პატარა ვარ შენთვის გავიზრდები
და თუ ჭკვიანი ვარ შენთვის გავგიჟდები
თუ კი შეგცივდება მაშინ მზე ვიქნები
სიცხე შეგაწუხებს? ზღვა ვიქნები
ჩემით თუ გათბები ჩემით გაგრილდები
თუ კი გეყვარები ამას დაგპირდები
ფეხქვეშ გაგეგები შენ თავს გეფიცები!!!
სხვა შეგიყვარდება?
შენ ნუ დაფიქრდები იბედნიერე და მსხვერპლი მე ვიქნები!!! |
~თუ მოგენატრები, სიზმრად ჩაიტანე ეს დიდი სურვილი და ჩემს სუნთქვას იგრძნობ უმალ...
~თუ მოგენატრები, თვალდახუჭული რომ იყო, ჩემი ლანდი მოვა შენთან...
~თუ მოგენატრები, ჩქარ ტალღებს დაუკვირდი და ქვებზე ფეხშიშველ მორბენალს დამინახავ...
~თუ მოგენატრები, ხეივანში გაიარე და ფოთოლთ შრიალით გამოგეპასუხები...
~თუ მოგენატრები, ტაძრის ნანგრევებს მიაკითხე და რომელიმე ფრესკად ასვეტილ სახებაში შეიცნო უნდა ხატება ჩემი...
~თუ მოგენატრები, აფრენილ ჩიტს დაადევნე თვალთახედვა და მისი ფრთების ტლაშუნი ჩემს დამშვიდობებად მიიჩნიე...
~თუ მოგენატრები, ცისფერ ცას ახედე და ჩემი სახე თეთრი ღრუბლებით დაიხატება...
~თუ ძალიან მოგენატრები, სანთლები აანთე და მის მკრთალ შუქზე მებაასე, ჩემი სული უეჭველად მოვა შენთან...
~თუ მოგენატრები...
|
სად ხარ?
მე მეთელი დღეა არ გამიგია ხმა შენი... და ახლა ყველაფერს ვნaნობ... ვნანობ როცა გეუბნებოდი ასე ხშირად ნუ მირეკავ მეთქი! როცა გეუბნებოდი ამდენი ღამე არ ათენო მეთქი! ყველა ჩემს წინადადებას ვნანობ სადაც "არა" ერია ასე თუ ისე, ვითომ შენთვის ვაკეთებდი ამას მაგრამ ... რა სისულელეა ირგვლივ ყველაფერი, როცა შენ არ ალამაზებ ამ ყველაფერს!!!
მენატრები გესმის?
ისე მენატრები როგორც არასდროს არავის არ მონატრებია!
მიყვარხარ გესმის?
ისე მიყვარხარ როგორც არც ერთ დროში არ ყვარებია არავის!
მე ვიცი დრო გავა, ამბობენ რომ დრო ყველაფრის მკურნალია... სისულელეა ეს ყველაფერი, იმას რასაც მე ამ წამს ვგრძნობ დრო ვერაფერს უზამს... დროს რა შეუძლია? დროს შეუძლია გააქროს ადამიანები, სახლები, ქალაქები... დროს შეუძლია სიცოცხლეც აღგავოს პირისაგან მიწისა, დროს შეუძლია გააქროს ეს პატარა პლანეტა საერთოდ, სადაც შენ გიპოვე ამდენი ათასი წლის მერე! დროს შეუძლია გააქროს მზე და ვარსკვლავები... დროს შეუძლია გააჩეროს დრო...
მაგრამ დრო ვერაფერს დააკლებს ჩემს სიყვარულს |
თუ შეგიძლია იყო მშვიდი როდესაც ყველა
ცილს გწამებს და აღსარებას შენგან ელოდეს.
თუ შეგიძლია როცა შენი არავის ჯერა
არ დაეჭვდე და შენი თავის თვითონ გჯეროდეს.
თუ შეგიძლია ელოდო და არ დაიღალო,
მოტყუებულმა არ ირჩიო სხვისი ცდუნება
შეძულებულმა სიძულვილი არ გაიკარო,
სხვის საჩვენებლად არ ადიდო თვისი ბუნება.
თუ შეგიძლია ოცნება და არ დანარცხება,
თუ შეგიძლია რწმენისატვის ბრძოლით იარო,
თუ შეგიძლია გამარჯვება და დამარცხება
დარბაისლურად ღირსეულად გაიზიარო.
თუ შეგიძლია გაუძლო, რომ შენი სიმართლე
სულელთა მახედ მოიხმარონ ავმა ენებმა
თუკი დაკარგე რაც გაგაჩნდა სულის სინათლედ
და ხელმეორედ წამოიწყო მისი შენება.
თუ შეგიძლია ყველაფერი რაც მოგიგია
მოაგროვო და ერთ თამაშად სასწორზე დადო,
მერე წააგო ყველაფერი როგორც რიგია
და წაგებულმა ხმა არ დასძრა არ დაიდარდო.
თუ შეგიძლია შენი გული , ნერვი კუნთები,
თუ არ მოგყვება მხოოდ ნებით დაიმორჩილო,
თუ არ აჰყვები უძლურებას არ დაკუნტდები.
რომ სიკვდილამდე შენი ჯერი ასრე მოლიო.
თუ შეგიძლია იყო კაცი ყოველთვის სათნო,
მეფის წინაშეც არ დაჰკარგო შენი ღირსება,
თუ დაიჯერებ, რომ ვერავინ ვერაფრიტ გავნო,
თუნდაც ხედავდე რომ დიდება არ გეღირსება.
თუ შეგიძლია ულმობელი ცხოვრების ბედის,
ყოველი წუთი გაიხადო სანდომიანი,
მაშინ შენია ეს ქვეყანა და უფრო მეტის
მაშინ შენა ხარ ჭეშმარიტი ა დ ა მ ი ა ნ ი !!! |
მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი!!! ჰკივის ჩემში შენი მონატრება, თვალის უპეებს
ეხეთქება, ცრემლებად მოგორავს და გულში მეღვენთება........
აი გავიდა ლამაზი ზაფხული, დადგა შემოდგომა და ჩემს სულშიც
მოსაღამოვდა, სულ მთლად ჩამობნელდა, განშორების სასტიკმა
ქარიშხალმა მოპარული ბედნიერება წარიტაცა და სივრცეში გაქრა.........
არაფერი აღარ დარჩა უსაშველო ჩუმი სიცარიელის და მტანჯველი
მონატრების გარდა.
თვალებ დახუჭული ვზივარ ფანჯარასთან, გავყურებ ჩირაღდანივით
განათებულ ღამეულ ქალაქს და ვიხსენებ ჩვენი სიყვარულის ლამაზ
ზაფხულს............
ო, რომ იცოდე როგორ მინდა განმეორდეს კვლავ ყელაფერი, ო, რომ
იცოდე როგორ მინდა კვლავ გადავხტე ჩვენი სიყვარულის ხიდიდან,
ბედნიერების აბობოქრებულ ზღვაში და დაუსრულებლივ ვიცურავო
შენთან ერთად ვნების მორევში..............
როგორ მინდა ჩავიძირო შენს ლამაზ თვალებში რომ დამავიწყო ყველა
დარდი და მწუხარება...........
მენატრები, უზომოდ მენატრები ისე როგორც ყვავილებს მზის თბილი
სხივები, ისე როგორც უდაბნოს წვიმის წვეთები, ისე როგორც ღამის
მწუხარებაში გაშლილ ვარდს ბულბულის ნაზი სტვენა.......
მენატრები....... ისევ ჰკივის ჩემში შენი მონატრება.............
ვიცი აღარ დარჩა არაფერი, ვიცი არასოდეს აღარ განმეორდება ბედნიერი
წარსული, ვიცი ვეღარ ვიქნებით ერთად, ვეღარ ვიხეტიალებთ
ხელჩაკიდებულები ტყის მწვანე ტევრებში, ვეღარ დავითვლით
ღამეული თბილისის ლამაზ ცაზე მოკაშკაშე ვარსკვლავებს, ვეღარ
ვიძრომიალებთ ნარიყალის იდუმალებით მოცულ ნანგრევებზე, ვეღარ
ვისეირნებთ ჩამავალი მზის სხივებით განათებულ კუს ტბაზე ნავით,
ვეღარ დავტკბებით ერთმანეთის ალერსით................
ვიცი, მაგრამ გაბზარულ გულში პაწაწინა იმედი ვარსკვლავად ბრწყინავს
და მეც გელოდები, გელოდები რომ ოდესმე გაიგონებ ჩემს
სასოწარკვეთილ ძახილს და....... მოხვალ..... მოხვალ და ისევ ისე
ძველებურად ჩამიკრავ მძლავრ გულ-მკერდში, ძველებური სითბოთი
ჩამხედავ ნაღვლიან, მაგრამ სიყვარულით სავსე თვალებით თვალებში,
ვნებიანად დამიკოცნი მოლოდინით გათანგულ ბაგეს და თბილი ასე
ახლობელი დაძვირფასი ხმით ნაზად მიჩურჩულებ ყურში:
"შენ შემოგევლე " |
იცი როგორ გაგეღიმე?.......
შენთვის გავიღიმე....
ვიცი, ვერ დაინახე, მაგრამ ხომ იგრძენი?....
მე ვიცი, რომ იგრძენი...
იმასაც გრძნობ როდის ვხრი ხოლმე თვალებს დაბლა.... ტუჩებს მოვბუსავ და......
წკაპ.....
დაეცემა რამდენიმე ცრემლი შენ ნაჩუქარ ფურცლებს.....
ხო, ვიცი, რომ გრძნობ...
ვიცი, რომ ამ დროს მიბრაზდები, მაგრამ რა ვქნა?...
მე ნა ტრე ბი
მხოლოდ შენთვის ვიღიმი....
გესმის?....... ვი ღი მი.....
გაგიხარდა ხო....?
ვიცი, რომ გაგიხარდა.....
ახლა ჩემს გვერდით რომ იყო.... ჩემთან რომ იყო... სულ ახლოს...
ჩემი ხელი რომ გეჭიროს და რომ მეფერებოდე..............
რა მოხდებოდა ახლა?....
გაგიღიმებდი....
აბა ღიმილის გარეშე როდის ვყოფილვარ შენთან?
შენ ხარ ჩემი ღიმილის მიზეზიც, საბაბიც, ადრესატიც და...........
საერთოდ, შენ ხარ ჩემი ღიმილი
თვალები გიბრწყინავს ბედნიერებითო იცი რამდენმა მითხრა უკვე?
მხოლოდ შენ ებედნიერები ამ თვალებს...
იცი როგორ მოენატრე გულს?.....
ჰო. მოენატრე....
გინატრე და ჩემთან ხარ...
დამინახე?... - გაგეღიმე  |
(ქვიდან წამოდგა ჭაღარა მამაკაცი,საფლავის ქვას კიდევ ერთხელ გადაუსვა ხელი ღიმილით, ტუჩებით ჰაერში კოცნის იმიტაცია გააკეთა და დაღმართს დაუყვა)  |
"უკაცრავად . . .მაპატიეთ სითავხედე. . .
ვხედავ ჩქარობთ, მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ,
ვერ მიცანით? სულ ვერაფერს მიგახვედრეთ?
თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო.
რატომ შეკრთით, ღაწვებს ფერი დაჰკრავს თეთრი,
ნუთუ გულში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს?
გამოცვლილხარ. . .
თუმც თვალები ძველებური შეგრჩენიათ ქალბატონო.
მე როგორ ვარ, რას ვაკეთებ, რად არ მკითხავთ?
ცოლი მყავს და შვილიც უნდა გავათხოვო,
დღეს ყველაფერს ერთად გეტყვით, რაც არ მითქვამს
ქალბატონო. . .
მაგ სიმკაცრით თუ უზომო სიამაყით,
რა მოიგეთ, რა საჩუქარს ელით ბოლოს?. . .
მენანებით. . .ლოდინით და დარდით დაღლილს,
სიბერეც კი შეგპარვიათ ქალბატონო. . .
თქვენს წინაშე თუკი რამე დავაშავე,
ამიხსენით! . .მიმანიშნეთ! . .არ დამზოგოთ!..
საკუთარ თავს ჩათვლით ალბათ დამნაშავედ;
სინანული გვიანია ქალბატონო. . .
ეს ცხოვრება ბილიკია ეკლიანი,
ბევრი დადის ლუკმას ეძებს სამათხოვროს,
არ მოგწყინდათ მარტოდ-მარტო ხეტიალი?
გულახდილად მიპასუხეთ ქალბატონო. . .
დრო მოვიდა უკვე ჩვენი განშორების,
ქედს მოგიხდით ამ წუთების სამახსოვროდ,
გახსოვთ? მაშინ. . .თვალს, რომ ვეღარ გაშორებდით,
ახლა კიდევ რა გატირებთ ქალბატონო. . .
თუ გიყვარდით, ამიხსენით რატომ დამგმეთ,
დღეს ვინა გყავთ პატრონი ან საპატრონო,
მომიტევეთ. . .
ერთხელ კიდევ პატივს დაგდებთ და სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო |
მიწაზე ვწევარ და თითებით შენს საფლავზე ამოსულ გვირილებს ვეთამაშები...ხო..ნუ გიკვირს...მე მოვიტანე და მე დავრგე...
მე ვიზრუნე რომ შენი მარადიული განსასვენებელი გამელამაზებინა!...
შენ გგონია შორს ხარ?!...აბა რატომ მესმის შენი ხმა?...
შენ გგონია წახვედი და დაგივიწყე?! ...აბა რატომ ვწევარ ახლა დეკემბრის ყინვისაგან დამსკდარ მიწაზე?...
არა...არ მომწონს ეს სურათი...ამ ქვიდან უსიცოცხლოთ იმზირება,...შენ ბევრად უფრო ლამაზი თვალები გქონდა სინამდვილეში!!!
გუშინ ღამე ძალიან ციოდა...მაპატიე, რომ ვერ მოვედი!...სამაგიეროდ დღეს დავრჩები...დღეს დავიძინებ შენს გვერდით...ისე, როგორც ადრე იყო ხოლმე!
მიყვარხარ და მაკლიხარ...ეს შენც იცი...ამ საფლავზე ამოსული თითოეული ბალახის ღერი, თითოეული მიწის ბელტი უზომოდ მიყვარს...იმიტომ რომ შენ გიცავს სიცივისგან...შენ გათბობს...
ვიცი გვირილები სასაფლაოზე არ უნდა დარგო...ნუ მიწყრები...უბრალოდ შენ ხომ ასე ძალიან გიყვარდა მინდვრის ყვავილები...როგორ შემეძლო არ მომეტანა და შენთვის არ მეჩუქნა?!
ნუ მიშლი...არ წავალ....ისევ და ისევ მოვალ ხოლმე....წვიმაშიც, თოვლშიც, ქარშიც...
მაშ გწყენია და დამიმალე!!!.....დღეს დავრჩები...
ნუ დამიშლი აქ მოსვლას!...მე ხომ აქ ყველაზე ახლოს ვარ შენთან.....
|
ნომერი პირველი სამშობიარო სახლის მოსაცდელში გაწყობილ საკამებზე 25-27წლის ბიჭი და 4წლის გოგონა ისხდნენ.ბავსვის ცისფერ თვალებში გაურკვევლობის შიში ჩანდა,მაგრამ თვიტონ წყნარად იჯდა,რათა მამა არ შეეწუხებინა.მამამისი კი ვერ ამჩნევდა მის გარშემო მოსიარულე მედდებსა და ექიმებს,და ვერც შვილის ხელს ვერ გრძნობდა,რომელიც თავის დიდ ხელებში მოემწყვდია და ეფერებოდა. მხოლოდ მაშინ მოეგო გონს,როცა პატარამ ხმა ამოიღო.
-მამიკო რატომ ტირი?!...
უცაბედმა კითხვამ დააბნია,ვერ გაიგო ვინ უსვამდა შეკითხვას.როცა სახეზე ცრემლი იგრძნო,შვილისკენ მიიხედა და მიხვდა რომ პატარა განიცდიდა მამის უყურადღებობას.
-მოდი ჩემთან.
მამამ გოგონა მუხლებზე დაისვა,შუბლზე აკოცა და თვალებში ჩახედა.ასეთივე თვალებით უყურებდა ნინო მას,როცა ცოლობა სთხოვა.დაბნეული,შკითხვითა და სიყვარულით სავსე თვალებით.ზუსტად იმავე თვალების სინათლემ უპასუხა გურამს საბედისწეროდ დასმულ კითხვაზე .
-მამიკო....
-ჰო,სიცოცხლე...
-რატომ ტირი?..
-იმიტომ,რომ დედიკო მალე დაიკოს ან ძამიკოს გაგიჩენს..
ბავშვს გაუხარდა და-ძმის ხსენება.
-მალთლა მეყოლება ძმა?
-ან და ...ჰო გენაცვალე გეყოლება.
-მალე მეყოლება?
-მალე...
-მალე,მალე?..სულ მალე?...
-ჰო,თათა მალე...სულ მალე...
საუბარი სამშობიარო ბლოკიდან გამოვარდნილი ექიმის უფერო სახემ შეაწყვეტინა. ქალბატონ თაგვაძის მზერამ გურამი შეაშფოთა.ბავსვი სკამზე დასვა,თვითონ კი ექიმს მიუახლოვდა..
-ხომ გავაფრთხილე?..რატომ არ დამიჯერეთ?...
გაურკვეველმა კითხვამ შიშის გრძნობა გაუჩინა გურამს.რა შუაში იყო ამ დროს ეს შეკითხვები? ეს ვერ გაეგო მოსაცდელში მოყურყუტე ქმარს.ექიმი კი აგრძელებდა შეკითხვების დასმას.
-ხომ გაგაფრთხილეთ არა?!...
-ვერ გავიგე...რა მაფრთხილეთ?!..
-როგორ თუ რა?...გურამ ,შენ რა,არ გესმის რას ვამბობ?!..
-მართალი რომ გითხრათ--არა!
-ნინოს ვუთხარი რომ მეორე ბავსვის გაჩენის იმედი არც უნდა ჰქონოდა...
-რატომ?..რაშია საქმე?!.
თაგვაძე გაჩერდა,მიხვდა რომ გურამი ძალიან შეაშინა და რომ მან არაფერი იცოდა. ექიმმა ახალგაზრდას დამშვიდება სთხოვა.სკამზე დაჯდა და გურამიც მიიწვია.
-გურამ,იცით თქვენი მეუღლის სისხლი არის რეზუს უარყოფითი.როცა ქალის სისხლის ჯგუფი რეზუს უარყოფიათია,მან მეორე ბავშვის გაჩენა აღარც უნდა ცადოს,რადგან ან თვითონ დაიღუპება ან ბავშვი დაიბადება ავადმყოფი.ყოველ შემთხვევაში,ქალი მიდის სასიცოცხლო რისკზე.თქვენი მეუღლე კი,როგორც იცით,სუსტი ორგანიზმის პატრონია.ხომ გახსოვთ პირველმა მშობიარობამ რა მძიმედ ჩაიარა?!.ახლა კი 100%-დან გადარჩენის შანსი 20-30%-ია.რა ვქნა გურამ?...ბავსვი თუ ნინო?
გურამი გაოგნებული უსმენდა.ახსოვდა,როგორ გაჩნდა თათა, 10საათი გაატარა სამშობიაროს მოსაცდელში და როგორც იქნა,შობის გამთენიისას აცნობეს გოგოს დაბადება.ახსოვს როგორი დამნაშავის თვალებით დახვდა ნინო პალატაში,ბავშვით ხელში.
-შენ კი ბიჭი გინდოდა.
რომელი ბიჭი?გურამს სულ გაუქრა ბიჭის მამობის სურვილი,როცა ვარდისფერ ქსოვილში გახვეული თეთრი სახე დაინახა.
ახსოვს,როგორი მადლიერი თვალებით უყურებდა ნინო,როცა თავის სიცოცხლეში პირველად დალია ღვინით სავსე ყანწი ბავსვის სადღეგრძელოთი.
-ჩემს "ვაჟკაც" გოგოს გაუმარჯოსო.
ბავსვი თუ ნინო?...ახსოვს,როგორ ფერებოდა ბოლო დღეებში ნინო მუცელს და გურამს სთხოვდაბიჭს გაგიჩენ და რამე რომ მომივიდეს,ხომ არ მიეცემი დარდს?..ხომ მიხედავ ორივეს?...
-კი,მივხედავ.
გურამი მიდიოდა და შუბლზე კოცნიდა.თან აწყნარებდა,ეგონა მშობიარე ქალის შიშებიაო.აბა,რა იცოდა თუ ასე სერიოზულად იყო საქმე?!..
-გურამ...
-ჰა..
-მიპასუხე...
-რაზე?
-ბავსვი..თუ ნინო?..
-ნინოს ჰკითხეთ?
-მან ბავშვი აირჩია!..
-მაშ,მე ნუღარ მეკითხებით.
ექიმი თაგვაძე სამშობიაროს ბლოკში დაბრუნდა.გურამმა თავი ხელებში ჩარგო და უსაშველო ბღავილს მოჰყვა.დიახ,ამას ტირილი არ ერქვა.ის ვერ ტიროდა და ვერ ყვიროდა,გურამი დაჭრილი ვეფხვივით ბღაოდა.
პატარა თათას,ამის შემყურეს,თეთრ სახეზე ცრემლები სცვბიოდა.იგი ნელა მიუახლოვდა გურამს.მის გვერდით მგდარ სკამზე მუხლებით დადგა და პატარა ხელები შემოხვია თავზე.გურამმა იგრძნო ბავშვის სითბო და გულში ჩაიკრა,ისე მაგრად,თითქოს მის წართმევას უპირებენ და იჭერსო.თათა კი წყნარად იჯდა მამის მუხლებზე და ცრემლიანი სახე მის მკერდში ჩაემალა.
ასე ისხდნენ კიდევ ერთი საათი.უკვე სამი საათი იყო,რაც ნინო აქ იმყოფებოდა.გურამმა მძინარე თათა ერთ-ერთ მედდას გააყოლა დასასვენებელ ოთახში,რადგან შეეცოდა ბავშვი-"ცოტას მაინც დაიძინებსო!"
თითქოს ცოტა ჩაწყნარდა,მიენდო ნინოს მიერ გამოტანილ განაჩენს,მაგრამ სული მაინც აფორიაქებული ჰქონდა.ნინო,მისი ერთადერთი სიყვარული,მისი პირველი შვილის დედა,მისი მეგობარი,მისი სიცოცხლე,როგორ დაეთმო?!..
გურამს ნინოს სიტყვები უტრიალებდა გონებაში-როცა რაიმე არ გამოვიდოდა,ის იტყოდა:"ასეთია ჩვენი ბედიო!" "ჩემი ბედი ძალიან მძიმეა!.."-გაიფიქრა გურამმა.
ფანჯარაში უკუნითი ღამე ჩანდა.ცაზე ვარსკვლავები არ იყო,მხოლოდ და მხოლოდ ახალი მთვარე ანათებდა სამშობიაროს ეზოს შემოსასვლელს.
რამდენჯერ გაუთევიათ ღამე და ვარსკვლავებისთვის უთვალთვალიათ.ნინოს ოცნება ჰქონდა"როცა მოვკვდები,მინდა ვარსკვლავად ვიქცე.უბრალო ვარსკვლავად კი არა,ყველაზე კაშკაშა ვარსკვლავად,რომ შენ ადავილად მცნობდეო.."
-კვეზერელი!...
გურამი ახალგაზრდა მედდისკენ შემობრუნდა,რომელიც მას უღიმოდა.
-დიახ!...
-ბიჭია,გილოცავთ.
-რატომ?!..
გოგნა დაიბნა,არ ელოდა მისგან ასეთ რეაქციას.ეგონა,რომ ბიჭის დაბადებით გახარებული მამა მახარობელს დაასაჩუქრებდა.ის კი,მილოცვის მიზეზს ეკითხება.
-როგორ თუ "რატომ"?თქვენ ხომ გვარის გამგრძელებელი შეგეძინათ?!...
-ხო,გმადლობ...ნინო?!..
-თქვენი მეუღლის ამბავი კი არ ვიცი.
მედდას საჩუქრისთვის არც დაუცდია ისე გაბრუნდა და წავიდა.გურამს მისი აჩქარებული სიარული არ მოეწონა.ამ დროს ტელეფონმა დარეკა.
-გისმენთ.
-სად ხარ ბიჭო?დედამ ამიკლო:"მთელი საღამო როგორ არ არიან სახლშიო!.." სად ხარ და მობილური რატომ გქონდა გამორთული?
გურამი არც აპირებდა ტელეფონის ჩართვას,უბრალოდ საათი აინტერესებდა.
-სამშობიაროში ვარ.
-როგორ ...უკვე?..გააჩინა?..ახლავე მოვდივარ!..
-არა,ნიკუშ არ არის საჭირო.
-რას ნიშნავს "არ არის საჭირო"?ბიჭო,ძმისშვილი უნდა დაიბადოს და მე მანდ არ ვიყო?..გიჟი ხარ რა!..ნერვიულობ ალბათ..არაფერია,მოვდივარ..
ნიკამ ტელეფონი გათიშა,გურამს არავის ნახვის თავი არ ჰქონდა.ახლა უფრო ნერვიულობდა,რადგან არ იცოდა ნინოს ამბავი.
-მამიკო...
თათას ნამძინარევი ხმა ჰქონდა.ნელა მივიდა მამამისთან და დაელოდა მის რეაქციას.გურამმა ჩაიმუხლა,თათა ხელსი აიყვანა და მაგრად აკოცა.
-მამიკო..მამიკო,შეხედე!..
გურამიმ თათას გაშვერილი თითის გასწვრივ გაიხედა,რომელიც ცის მხარეს იყო მიმართული და შავ ცაზე,მთვარის გვერდით,უცნაურად მბრწყინავი ვარსკვლავი დაინახა,რომელიც მის სულს სითბოს ჰფენდა.
თათამ მამამისს ყელზე ხელები შემოაჭდო,ლოყაზე აკოცა და ჰკითხა:
-მამა,დედიკო სად არის?!...
|
იყო და არა იყო რა, იყო ერთი ჩიტი ძლიერი ფრთებითა და მოელვარე, ჭრელი ბუმბულით. არსება, რომელიც დაბადებული იყო ცაში ნავარდისთვის. ერთხელ ქალმა დაინახა და შეუყვარდა ის. გული გამალებით უცემდა, როცა ფრენას ადევნებდა თვალს. ჩიტმა ქალს უხმო და ისინი შეთანხმებულად გაიჭრნენ ცის ლაჟვარდში. ქალს ერთხელ გაუელვა, ჩიტი ოდესმე აუცილებლად მოინდომებს შორეთში, შეუცნობი მთებისკენ გაფრენას. შეშინდა, რომ სხვა ჩიტთან ვეღარ იგემებდა ასეთ სიამეს. მას შეშურდა. შეშურდა ბუნებისგან ბოძებული ფრენის ნიჭისა. დაკიდევ, მარტოობის შეეშინდა...
და მოიფიქრა, მოდი, კაკანათს დავუგებ მეორედ რომ მოფრინდება. ჩიტსაც უყვარდა ქალი და მეორე დღეს მოფრინდა, მაგრამ კაკანათში გაება. ქალი მთელი დღეების განმავლობაში ტკბებოდა მისი ცქერით, მაგრამ ქალის სულში უცნაური რამ ხდებოდა: რაც ჩიტი ხელში ჩაიგდო, მის მიმართ ინტერესი ნელ-ნელა დაკარგა. ჩიტი კი, მას მერე რაც აღარ დაფრინავდა, გახუნდა, პეწი დაკარგა, დაუშნოვდა. ერთ მშვენიერ დღეს ჩიტი მოკვდა. ქალი დაღონდა. მხოლოდ მასზე ფიქრობდა, დღედაღამ აგონდებოდა, ოღონდ არა გალიაში გამომწყვდეული. არამედ ღრუბლებში მონავარდე. ამ ქალს თავის სულში რომ ჩაეხედა, მიხვდებოდა, რომ ჩიტის სილამაზემ კი არ მოხიბლა, არამედ მისმა თავისუფლებამ და გაშლილი ფრთების სიძლიერემ
ქალი?
ქალს ნუ მიენდობი,ქალი ქალია
ქალი ქარია,ქალი მარტია.
ქალი წვიმაა,ცვალებადია
ქალი მზეა და ქალი მთვარეა.
ციური ვარსკვლავია,ღრუბელი,ნისლია
უცხო პლანეტაა,ფეერვერკია
მიუწვდომელია,აუხდენელია,
ქალი ღვინოა,თავბრუს დამხვევია.
ქალი აპრილია, პირველი აპრილი,
ქალის ნათქვამში ბევრი ტყუილია,
ქალი გიშერია,ძოწია,ალმასი,
იგი მაცდურია,მაგრამ ლამაზია.
ქალი ღვინოა,თავბრუს დამხვევი,
კაცის წყურვილია,გონის ამრევია,
ქალი რა არის?ბედის ირონია,
ფანტასტიკურია,ეგზოტიკურია.
ამოუცნობი ნახატი რითაა?
ქალი ქმნილებაა,ქალი შედევრია,
ერთადერთია...კაცის ღმერთია,
ქალი რომანსია,რენესანსია.
დავიჩის ჯოკონდაა,ჯორჯონეს ვენერა,
ქალი ტიციანის-მაგდალინელია,
ქალი რა არი?-ბედის ირონია,
ეროტიკულია,რომანტიკულია,
ეგზოტიკურია,ფანტასტიკურია.
კაცის კოცნაზეც კი მექანიკურია!!!
ქალს ნუ მიენდობი,ქალს ნუ მიენდობი,
ქალს ნუ მიენდობი,
ქალი ქალია, ქალი ქ ა ლ ი ა ! ! !
|
Conquering Game
And there was the beggining... As I opened the door and was met by three pairs of eyes strolling up and down on me.
My best friend sat smiling at me. “Hello”, I said and reached out my hand to the “eyes” in the corner. “Nice to meet you”, they returned. In embarassment I had forgotten to say my name, having turned my eyes right where the third “eyes” gazed at me with interest. I rooted to the spot... Something familiar, remote, yet very close came whirling to the surface. I felt dizzy and tried to firmly get hold of the table. “Alexander”, said a voice whose owner seemed to have taken my hand to kiss it. ‘It’s him. Yes, that’s right. He, who failed to conquer in the past has appeared again to finish what he’s started. What do you want? Leave me alone, go away’. It rang in my ears as I smiled, squeezing his hand gently, “Medea”. ‘Will he recognize me, or he’s too proud to remember what only was just a little part of his empire...’
“Have we met before?” he returned, still holding my hand, and taking my heart out of my breast... Heart? My mind, my flesh, my soul, all of myself again belonged to him. I was drowning and didn’t even wish to move to stay on the surface.
“I don’t think so. Although... The world is so small. Could be”.
“Yes, so small as to hold it on my palm”, he looked into my eyes.
... the same way as he did when we stood then in the Helio’s sanctuary... I had spent nights twisting in my bed balancing my committments and desires. Was that only desires? It was my dreams, my life, what my soul wished... He took me away from my land then, stripping me of all the power and when I lay already breathless in an unfriendly world, he went away to conquer others, rejecting what already was his. And I, the daughter of ancient seeds of Colchi, proud nation, had lost all the pride and dignity, in despair tried to escape myself...
... And now, seven milleniums, seven centuries and seven years after the first invasion I see him again, who I execrated and swore to revenge upon.
I had just realized I was being addressed and smiled shyly. “Will you excuse me?” I rose. “I’m not feeling well”.
“Are you leaving?” He stood up and came close. I felt dizzy again and looked down, his hand lying on my arm. “I’ll see you off”.
“No, I’ll just freshen myself up and be back in a minute”.
“Let me accompany you, you’re looking pale”.
‘Pale, my god, what an irony... There’s a fire inside. What shall I do? What shall I do?’
We went to the upper floor. On the stairs I turned around and looked at him. “What do you want? I want to stay alone, all alone, you hear?”
“Alone?” He smiled and made a step up. Now he was shading the light, he was so close and I could feel his breath on my body already. My muscles strained and I jumped away, but there was the wall. I leant against it and turned my head not to have to look at his bluish eyes again.
... As we lay cuddled up on the stone floor of the sanctuary I noticed his eyes had changed color and were now reflecting the sunrise in a strange green manner. As green as Dioskuria usually became in summer when it purified from all the snowwaters to the sea. “Yes, they can change their color”. He closed his eyes and when he opened them again, smiled at me. “So, Princess of Colchis, do you think I, Alexander the Great, Son of Macedoni need to be protected? You are so little, my god, I would protect you if you allowed. Will you?”... He did not understand that pride and haughtiness were useless and even proved to be wrong tools on this land. I rose to my feet. “I have already done what I could. I have made the biggest sinn what a human could afford. I have betrayed my father and ancestors of my father. I have betrayed my people, the proud Colchi, bearer of the biggest mystery of the world. I have betrayed myself. I know I will be punished for this. It will be the nature, my roots that will punish me. But I do not regret. You have turned the great sorcerer into an ordinary woman and what I learned from you had been the only thing that remained unknown for me so far. Now you can make me the happiest or most unhappy being in the world”.
He had risen and was looking at me with curiosity. “Here, take this”, I took out a tiny phial from my sleeve. “You must drink this after sunset today. Afterwards, when you have fulfilled my father’s conditions, he will ask you to fight the dragon protecting the woods of Ares. I will meet you here, we will go together”.
I could see I had broken his arrogance or at least made a fracture in it. Not in vain I had received all the teachings from the High Priestess. “A woman”, she used to say, “can always control the man. But she does that indirectly, using her strongest weapon called seduction. No man can escape its power”...
...Alexander approached me and grabbed me by neck. His strong fingers suddenly became gentle. I could feel the warmth flowing out of their tips. And I closed my eyes. “Medea,” he whispered, “Is that you? Is that really you again?” Now I could feel his lips on my eyes and I narrowed my eyes not to let that one drop of tear wet his lips...
Suddenly I broke away from the wall and ran up the stairs. He did not expect but did not lose a moment and chased me. Now I stood in front of French windows leading to a small balcony. I looked back. He was standing behind me, smiling again. I could feel him breathing down on my neck, my hair shaking helplessly as his breath became stronger and demanding.
We kept silent. Without a word he opened the door and pushed me out. Then he closed the door and turned to me. I leant with my back against his chest and his arms embraced me, oh, shame, finding me trembling and shivering.
People passed in and out of the door under us, talking loud. Most of them were drunk and that protected us from being seen. None of them thought of looking up.
Now he was holding me really tight with his both hands on my breasts. My nipples stiffened. I did not care. I had already given away my biggest secret. His right hand went exploring up and down. And then down again until he had reached my thighs. I had closed my eyes and was following his desires. He raised my dress revealing my knees hardly covered with stockings. He stroke my legs and I noticed his hands were trembling a little as he tried to tear away a piece of cloth from my body. And I slightly bent over the rail as if escaping (Hm, escaping, yeah, right...).
And then he started to move, first slowly, then harder and as if in despair. I grabbed his frozen hands hysterically and squeezed them with all my might. I wanted to scream but he covered my mouth with his hand and started to kiss my neck, rising to my face. He kissed my cheeks, turned my head and started to kiss my eyes, my forehead, bit my ears. His other hand sank into my shirt and untangled my breasts from the bra. My nipples became warmer and blended with his fingers. I still managed to moan as he loosened his grip on my neck and mouth. Now he switched to my lips and soon his tongue was penetrating my mouth, stroking mine, driving on my teeth and me to an endless end... He conquered me again...
...”What’s the matter with you?” My best friend was still smiling at me as if I had just entered the place. I looked around. The second pair of eyes was looking at me with interest from the corner. The guy on my right took my hand and smiled at me.
“Sorry, I was just thinking... you won’t believe this, last night I dreamt of Colchis. I was Medea, Ayety’s daughter and you know who acted as Jason? Alexander the great!!! Hahaha... Sorry, I talk so much... My name is Irina, nice to meet you...” He did not let go of my hand and was still smiling. “Vladimir”.
Something came to my mind and suddenly I realized...
Vladimir... Vladi... Mir... Vladei Mirom... I mnoi... Cause it is me who is the world, the beginning and the end, Alpha and Omega and will be, until the world is alive, to the end... from the beginning which was as I opened the door...
ინგლისური მოთხრობააა ალბათ ბევრი გაიგებს შინაარსს!!!
|
 |
შენ შეგიძლია დამშვიდდე რადგან,
ფიქრი გამიშრა, წავიდა სხვაგან,
შენ შეგიძლია იძინო წყნარად,
სულელის აზრებს ვინ უსმენს აბა.
არ გაიხსენო არც ერთი ფრაზა,
რაც ჩვენ ორს შორის წააგავს ნათქვამს,
არ გამაგონო გამიშვი გავალ,
აღარ შეწუხდე, მე თვითონ წავალ.
მაგრამ იცოდე შეცდომის ფასად,
აუცილებლად ინანებ სხვაგან,
მუქარის ნაცვლად გიგზავნი ნათქვამს,
რომლის აზრია ამბორი კვლავაც. |
მე შენზე ვფიქრობ და თითქოს გხედავ,
ვფიქრობ და ისევ დღეა მზიანი.
ძვირფასო! მოსვლა რად გაგიძნელდა?!
ძვირფასო! რისთვის დაიგვიანე?!
ახლა ეს გრძნობა უფრო მეტია,
ახლა ქარები არხევენ ტირიფს.
მე შენ გიამბობ ჩემს ტრაგედიას
და როგორც ბავშვი დაიწყებ ტირილს.
ისე გაივლის წამება, ოხვრა,
შენ მოხვალ ჩემთან თეთრი ხელებით.
მოხვალ დაღლილი, მეტყვი, როგორ ხარ?
მოხვალ და ვიცი მომეფერები!
თუმცა იქნება ღამე წვალების,
ღამე სასტიკი და ულმობელი.
და ეს თვალები, ლურჯი თვალები,
ჩემი თვალები ისევ მოგელის.. |
ქარმა გამომწვევად ცაცხცვებს ჩაუქროლა
და ერთ ლამაზ ფოთოლს გული აუთრთოლა.
წამო, წამომყევი ცხრა მთა მოგატარო,
მერე მოგიყვან და დედას ჩაგაბარო...
ფოთოლს ამის მეტი აღარ გაუგია,
ვნებით ანთებულმა თავი დაუქნია.
ეხლაც აქანავებს ალბათ ლამაზ ფოთოლს,
გულსაც გაახსენებს ალბათ წარა-მარა,
მერე კი დატოვებს ერთი ქუჩის ბოლოს,
ქურთი მეეზოვის ცოცხის ანაბარად..
მაღლა ავიხედე, ცაცხვი იცინოდა..
მან ხომ საიდუმლო ქარის არ იცოდა... |
ძნელია როცა გიყვარს და იცი , ეს სიყვარული აკრძალულია , როცა ცხოვრობ და ბედნიერების ყოველი წამი დაკარგულია ძნელია როცა გჯერა ტყუილის და სინამდვილეში თვალს ვერ უსწორებ , გრძნობ როგორ ქრება და შენს სიყვარულს გადასარჩენად ხელს ვერ უსწორებ , ძნელია როცა შეგცვალა დრომ და გულს არაფერი არ შეუძლია , როცა ძებნაში გადის წლები და ჯერ არაფერი არ გიპოვია , როცა ცხოვრობ და იცი რომ არასოდეს არ ყვარებიხარ |
სანამ ცოცხალი ვარ , სანამ კვლავ ვარსებობ , სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი
მანამ მომეფერე , მანამ გამიფრთხილდი , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი
სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა , სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი
გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი
სანამ სიყვარული ისევ შემიძლია სანამ კვლავ მახარებს ფოთოლთა შრიალი
ხელზე წაიკითხე ჩემი ბედის წერა , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი
მოვა დრო მიხვდები წარსულის შეცდომებს , აგარ გაგახარებს ფოთოლთა შრიალი
მე ვეღარ დაგიხსნი ტანჯვა სამსხვერპლოდან
მერე ყველაფერი იქნება გვიანი
ბედის ირონია მწარედ ჩაგვიცინებს და აგატირებს შიჩუმის ტრფიალი , მარტო დარჩენილი სევდით გამიხსენებ
მაგრამ დამიჯერე იქნება გვიანი
სანამ ცოცხალი ვარ მანამ მომეფერე მერე ვერ მიშველის ხსენება ფიალით
გული არ მატკინო , თორემ ცრემლების ღვრა , როცა არ ვიქნები იქნება გვიანი...
|
ვინც შორიდან პატივს გცემს ,
და არ გეტყვის სიტყვებს სრულს
იცოდე რომ ის ატარებს
ნამდვილ შენს სიყვარულს
მე რომ მიყვარხარ
ამაში ეჭვი რად გეპარება
შენს შეძახილზე მოვალ
განა დავიგვიანებ?!
გიჟს რომ მეძახი
რატომ ერთხელ არ დაფიქრდები
შენ გამაგიჟე , შენვე უნდა დამაჭკვიანო
მე დაჭრილი ვარ უიარაღოდ ,
და შენს სიყვარულს ვერ გავექცევი
ჩემზე არა სთქვა გული არ აქვსო
მე გული მქონდა და შენ მოგეცი
შენ ქალი ხარ ჩუმად უნდა იწვოდე ,
არ შეგშვენის გრძნობის გამომჟღავნება
ვაჟს თუ თავი შეაძულე იცოდე,
შეძლეულ პურს ძაღლიც არ ეტანება
რა გულგრილი ხარ ? თვალებს მილულავ ,
თვალებს მილულავ ცრემლით ნატბორევს
შენ ამოგივსე სული ყინულის
ცივი ნამსხვრევებით და მიგატოვეს
მე არ გამტყუნებ რომ აღარ გჯერა
მე აღარ გეტყვი - ”ჩემს სიტყვებს ენდე”
მე არ გამტყუნებ რო აღარ გჯერა
კაცის ამდენი ღალატის შემდეგ...
მე კოცნის ზღვაში დავიბადე , ნეტავ რად მგონია ?
და კოცნის ზღვაში დავიხრჩობი , ასე მგონია
გამიგონია კოცნა ლოთებს მოუგონიათ
წარმოიდგინეთ , რა სათუთი გრძნობა ჰქონიათ |
” ამ ქვეყნად მოსვლა , სხვა თუ არა მარტო იმიტომ ღირდა რომ შენთვის ერთხელ მაინც მეთქვა მიყვარხარ ”
” რა ვქნა სიტყვებს ვერ ვპოულობ შენთვის შესაფერს , დავდუმდები და დუმილი გეტყვის ყველაფერს ” ”
მე მელანდები წუთში 60 წამს , 60 ჯერ მიყვარს ეს მოლანდება , წუთში 60 რომ გიყურებდე 60 გეტყვი მე შენ მიყვარხარ
” შენ თუ მკითხავ რომელი გირჩევნია - შენ თუ სიცოცხლე , მე გიპასუხებ - სიცოცხლე , მაგრამ შენ ვერ მიხვდები რომ შენ ხარ ჩემი სიცოცხლე ”
” შენ შეიძლება შეგიყვაროს ჩემზე ლამაზმა , მაგრამ ვერასდროს შეგიყვარებს ჩემზე ლამაზად ” |
სანთელი იწვის, დნება და ქრება,
სიზმარი ოცნებებს სცდება და ქრება,
ჩემი სიცოცხლე ნელ-ნელა ქრება,
უკვდავი სიყვარული ჩემ გულში რჩება.
შენ სხეული ვარდივით ჭნება,
ჩემთვის ნატვრა ხარ, სხვისტვის კახპა ხარ,
შენ მშვენება ქარს მიაქვს საწყლად,
ლექსებად ვქრებ და გულში ვინახავ.....
შენთვის ვაკეთებ ამას და ნახავ.
ცმინდას გიბრუნებ შენ ნატრევს კაცთა,
ხორცს საჭმლად გითმობ, სისხლსა კი ცყალად,
სული ცოდვებით დაჭკნა და გაკრა.
შენ ვარდს ეძებდი, მე დაგხვდი ეკლად,
შენ ლამაზს ნდომებ შენსავით ნეტარს,
და ეს საწყალი ეს ჩემი მზერა,
გულსაც დაგითმობს, სულსაც უთქმელად.
ეშმაკთან ცეცხლში რო დამჭირდეს გავლა,
სამოთხეს გავალ ან ჯოჯოხეთს გავალ,
შენ ნატრევ სხეულს მიწა არ შთანტქავს,
ცრემლით მოგცმინდავ ტმიდან ტალახს!!! |
ჩემ გონებაში სამოთხის კარიშხალი ქრის,
და მინდვრად მიაქვს ცრემლი ცვიმის ცვეთსავით,
ხანდახან გულში მცუხარებით ამონკვნესი,
ისმის ფიკრებში მოგონების ნაქარგი ზღაპარი...
ხანდახან მესმის კვითინი ცის კამარაზე,
შავი გრუბელნი თითკოს ცას ეფერებიან,
ცის გასარღვევად ამოზიდულ მთებსა მდუმარეს,
სიო ჩურჩულით მოუტხრობს ზგაპარს სანატრელს...
ხანდახან ვხედავ ფიკრტან მოგონების ბრძოლას,
დაჭრილ ლომსავით ღრიალებს ელვა საზარი,
ძველი მოგონება მკვლელ დროისაგან გამკრალი,
სიოს უყვებოდა, თან მიკონდა წრფელი ამბავი...
შავ გრუბლებს თითკოს ბნელ ძალებთან შეუკრავთ პირი,
თითკოსდა კარიშხლიან ვნებებს ფარავდნენ,
ნიავს მიკონდა სიკვარული უსიხარულო,
და ცრემლი ცის კამარიდან ღმერთის დაღვრილი...
ცრემლი, ოჰ ცრემლი არავის აღარ ახსოვს,
სისხლი დაღვრილი გაქრა უსიყვარულოდ,
დაჭკნა მინდვრად ხე სიკვარულის უსიხარულო
და მისი ნერგი უცხო გრზნობას გარემოუცავს...
სიზმარში, წვიმაში ვხედავდი სანთელს სანატრელს,
მის წინ დამხობილ უფრთო ანგელოზს მტირალეს,
გულში ჩაკრული უკვდავება ფერფლადა იკცა,
და სიკვარულსა უკვდავება თავისი უძღვნა...
იგი უხმობდა სიყვარულის მიწიერ გძნობას,
და მისთვის დაღვრილ ცრემლსა, ქარწაღებულ ბედსა,
თვის ზეციური, ნატანჯი გული გადამიშალა,
და უკვდავების ცრემლით ამაკვითინა...
ქალი რომლისთვის ზეცა დატოვა,
რომლისთვის კაცადა ყოფნა ისურვა,
შავმა გრუბელმა შთანთქა ბნელ ბედი,
და მოუვლინა ანგელოზს წყევლა... |
ჩემ ხელში წერენ მე კი შენ გიხმობ,
შენ ჩემი არ გესმის, მე კი კვლავ ვტირი,
და მთვარის შუქზე ეშმაკთ გოდებით,
კვლავ შენ ლექს გიძღვნი არ გავჩერდები.
ვერ მოვეშვები მე შენზე ფიქრებს,
ამ ლამაზ გრზნობას ხომ გული ვერ იტევს,
ლამაზ ლექსებად ხელი წერს ნელა
და თვალი კითხულობს იღვრება ცრემლად....
ვეღარ ვაზროვნებ, არ ვიცი რას ვგრძნობ,
სიკვარულს ნაზს თუ სიძულვილს სატანურს,
მაგრამ ერთს ვხვდები გული არ ცდება,
რომ ჩემი ქეთი სულ მეყვარება!!!!!! |
ღმერთის საუფლოში სიმშვიდე იყო,
ანგელოზთ გალობა ღვთიური იყო,
ღმერთი თვის შექმნილ არსებას,
გულისტკივილით ციდან უმზერდა.
ადამიანები ერთმანეთს ჟლეტდნენ,
შურით ცხოვრობდნენ არვის ინდობდნენ,
ცხოვრობდნენ ცოდვით და გმერთის გმობით,
პირჯვარს იწერდნენ ზაკვით და ოხვრით.
მათ გულით უარყვეს ცხოველმყოფელი,
ჯვარცმისა ძალით ეშმაკთ მგმობელი,
რომელმა მოგვანიჭა ჯვარი ჩვენ ცმინდა,
განსადევნებლად ეშმაკთა წმინდად.
და გადაწყვიტა რომ იყო საწირო,
გამოეღზავნა ქვეყნად რჩეული,
და როცა აღდგება წარწყმედს ეშმაკთა,
ვითარცა ცვილი დნება ცეცხლპირსა.
და სბერა სული ჯვარცმისა ძალით,
ჯოჯოხეტს ბნელეთის მნათობი ძალით,
მან შექმნა კაცი რჩეული,
ჩვენ კაცთ გვასწავლის მცნებასა ცმინდას...
მესია მწირად მოევლინა მიწას,
ანგელოზებმა ადიდეს წმინდა,
ჯოჯოხეთს ეშმაკი ძლიერ შეშინდა,
ის გძნობდა ძალასა წმინდას.
შენ გძნობდი ძალას, იცი რომ არ ხარ,
ამ ქვეყნის შვილი ძუძუთ გაზრდილი,
გაურკვევლობამ მოგიღო ბოლო,
ღმერთისთვის ცოცხლობ, ეშმაკი გიხმობს.
მიხვდი ცხოვრების არსს და სატანჯველს,
და მიხვდი დროა გაიგო მთავარი,
დაბრუნდე იქ, სადაც შენ გიხმობენ,
საითაც გადის ცხოვრების გზა-კვალი.
გამოეთხოვე ცხოვრებას ტირილით,
ჟოჯოხეთს მოხვდი ეშმაკს იხმობდი,
თანჯვით და ოხვრით მისმა მსახურმა,
შენ მიგიკვანა თრევით და გოდებით.
მაშინვე კითხე ამაყად, წმინდად,
"რისტვის გარგია ცეცხლში ცხოვრება?"
მან გიპასუხა ეს არის ბედი,
ცეცხლში ცხოვრება ცოდვილთა შორის.
"ნუთუ არ მოგცონდა ზესკნელში ცხოვრება,
ანგელოზ იყავ ღმერთობა გინდოდა,
შენ ვერ იქნები რისთვისაც არ ხარ,
ღმერტმა შენ შეგქმნა ამისთვის განა?"
მას თქმა არ ქონდა დასრულებული,
დაიწკო მიცისძვრა, ქვეყანა იძროდა,
ყოველი იწვოდა, შენ გმერთთან გინდოდა,
ანგელოზთ თხოვდი რომ ფრთები გკონოდა.
ეშმაკმა სჰემოგხედა, ხელები გიკრტოდა,
შენ კი უთხარი, რომ ღმერთის შვილი ხარ,
ყველა სულიერი ცოდვილ ქვეყანაზე,
Mმისი შეკმნილია, შენც კი მისი ხარ...
"მე გმერტმა შემკმნა კეთილი ზრახვით,
კაცთა მფარველი უფლისა ძალით,
მე მოვინდომე ბოროტი ზრახვით ,
ძალაუფლებამ მიბრმავა თვალი."
"შენ გმერთმა მოგცა ტავისი ძალი,
ბნელეთის მნათობი ჯვარცმისა ძალი,
შენი დიდება დღეს დამთავდება,
აგგვი პირისაგან მიცისა ტანჯვით"
"შენი შეკმნისას გმერთმა იცოდა,
რომ კაცთ შეკმნისას შენ იყავ საწირო,
ჩვენ გმერთმა მოგვცა ორი გზა სოფლის,
ჩვენ გზა-კვალს გავიკვლევტ უფლამდე ლოცვით."
"შენი შეკმნისას გმერთმა მიბოძა,
ძალაუპლება გვთიური ძალი,
მაგრამ შენ ბედსა მე ვერ განვაგებ,
განკითხვის დგე ახლოვდება სატანის!!!"
მერე იგრძენი რომ ფიზლდებოდი,
ბუნდოვნად ხედავდი მის პერმკთალ სახეს,
ნელი კოშმარი ცხოვრებას ერცკმოდა,
ცხოვრებას რომელიც არვის ინდობდა...
Mიხვდი რომ შენ ხარ გმერტის რჩეული,
შენ უნდა აგასრულო უპლისა მცნება,
უპალმა იცის რომ იგი არ შეცდა,
რომ მოკვდავს მოგცა საიდუმლო ჯვრისა.
კმაცვილი ცარსდგა უფლის ცინასჰე,
თავჩაგუნული ემთხვია ხელტა,
ცრემლმორეულმა, პეხმოდრეკილმა,
უამბო უფალს რომ მცარედ შეცდა.
(მესია) "ვერ აგვასრულე მე თკვენი მცნება,
ჯვრის საიდუმლო ვერ გატკდა, ვიცავ,
ადამიანმა უარკვო ცმინდა,
ეშმაკს დაუნტო სანტელი გვტისა..."
სიცოცხლე ვაჩუკე ადამიანებს,
გრმად ჩავუნერგე გულთ ნერგი ცმინდა,
თავის სიცოცხლესჰი მათ მე უარმკვეს,
გრმად ამოზირკვეს ფესვები ცმინდა...
ნერგისა ნაცვლად გრმად ჩარგეს ბნელი,
ცმინდასა სულში ჩასახეს ეშმაკი,
ადამ და ევას ბნელი ცოდვები,
დასასრულ იკო შეკმნისა კვეკნის...
მე მატ ვუბოდზე ტაძარი წმინდა,
მათში ცხოვრების 10 გზა ხსნისა,
ანთებენ სანთელს ტაძარს შესულნი,
და სულსა ჰბერენ ცმინდა ცეცხლს რცმენის...
ერთ ხელით რცმენიტ უკავთ სანთელი,
მეორეთი კი სისხლ აკვთ ხალხთ მკვდრების,
ჯვარტცმული ქრისტეს დაგვრილი სისხლი,
ცოდვებს ვერ იტევს, თვით ჯვარსა ეცვნენ..."
წარსკდა მას ცმინდა, მას ცრემლი ცყენით,
დაიწყო წვეკნადა ცარგვნა, არ ესმის,
მისი შეკმნილი ზეცა და მიცა,
ყოვლი დაემხო მიცასა მიცად.......
ის რაც უფალმა თვის ცრემლით შეკმნა,
თვისივე ცრემლით ყოველი იგგვა,
ხედავდი ზნელად ტვალებსა ცმინდას,
მათში დამალულ საიდუმლოს ღვთისას... |
| |
| |
ვიჯექი ღამით, ჩემ კალმით, სანთლით,
ცას შევკურებდი, გრუბლებსა ,თვალით,
ღაცვებზე გორავს ცრემლი კანს მიცვავს,
სიმწრით ნადენი ქარს მიაქვს, მიაქვს.
ხელ კანკალებს და კვლავაც ლექსსა ცერს ,
სისხლი ეს ჩემი, ტანჯვილ გულსა გლეჯს,
ბედი რომელიც დაწკევლილია,
მე არ მეგირსა კარს მიაქვს, მიაქვს...
=======================================
მესმის ზარების რეკვა ნატანჯი,
ჩურჩულიტ ნათკვამი მოთხრობა ლამაზი,
გრძნობა რომელმაც მე არ დამინდო,
როგორღაც ვცდილობ სამოთხეს ცარვიგო...
ეს გული წყნარად, ტანჯვით მომითხრობს,
როგორ გავაქრო გძონობა გამქრალი,
ის მე მირჩევს რომ მიწა დავტოვო,
ცის კამარაზე ლოცვა დავიწყო...
ჩვენ ჯოჯოხეთი ტანჯვიტა განვლეთ,
მრავალი ცოდვა გულით ვათრიეთ,
ჩვენ როცა სიყვარულს ერთმანეთს ვფიცავდით,
თურმე ერთ სიტყვით ჩემ სიკვდილს ფიკრობდი...
ვიღაც ჩურჩულებს რომ უნდა მძულდე,
ვიღაც ფიქრობს ცოდვა შეგინდო,
ეს გძნობა ლექსებში დარჩენას ითხოვს,
ხატ დამხობილი ღმერთს სიკვდილსა ვთხოვ...
=======================================
ერთ მთას ვუმზერდი და მცარედ ვტიროდი,
დადგმულ იდუმალ ტაძარს ვუმზერდი,
საიდუმლო რომელსაც მის ჯვარს არ ხრიდა,
და მის ძველ საძირკველს ფესვებსა უზრდიდა...
ამაყად აღმართულ ამ ჯვარსა წმინდას,
წითელი სისხლი მარადისობის სდის და...
ღმერთის განგებით შეიქმნა ტაძრის,
შაიდუმლო რომელიც იცავს წმინდა სისხლს.
ღრუბელნი თითკოსდა ჯვარს სისხლსა წმენდნენ,
ამ საიდუმლოს დაღვრილ ცრემლს სწმენდნენ,
ცამდე ლამაზად აზიდულ სვეტებს,
ანგელოზები ცრემლსა ადენდნენ.
ხანდახან მთაზე რომ იცკებს ცვიმა,
ღვთიური ცრემლით ის სისხლსა იბანს,
ქარი თვალს ხუჭავს და მინდვრად მიაქვს,
ცარსული ამბავის ეს სისხლი ჯვრისა.
ცხოველმყოფელი ეს ჯვარი ღვთისა,
მარადიულობის სიმბოლოდ იქცა,
ის უკვდავია, როგორც ლეგენდა,
რომელსაც იცავს კედლები ცმინდა.
ოდესგაც სიკვარულს აქ ცრემლი უდენია,
და მარადისობის ბნელი გზა ურღვევია,
ტაზრის კედლებისთვის სიცოცხლე მიუცია,
დროთა მანზილზე ლეგენდა უწერია.
ოდესღაც სიყვარულს აქ სისხლი უდენია,
უფალს თვისი ცრემლი მათთვის დაუღვრია,
და სამარადისოდ, მატ უკვდავსაყოფად,
სიყვარულისა ტაძარს მარადისობა უძღვნა.
აქ ერთ წყვილს ცრემლი დაუდენიათ,
და თვისი სისხლით ტაძარი მოუსვრიათ,
ყოველდღე ტაძარში სანთელი ინთება,
და სინანულის ცრემლ მოდის ხატიდან...
და უცბად ციდან თეთრი ღრუბელი,
ნაღვლიან ტაძარს გადაეფარა,
უეცრად იბრწყინდა ვარსკვავმა ციდან,
მათ სულებს წაყვა ლეგენდა წმინდა...
ედემის ბაღამდე აზიდულ წმინდა ტაძარსა,
თვით ანგელოზები ნაზად ეალერსებიან,
სიძველისაგან ოდნავ გადახრილ ცმინდა ჯვარს,
დანგრევის ნაცვლად კარიშხალი ეალერსება...
შორიდან ვუმზერდი მე ამ ყველაფერს,
და თვალებიდან ცრემლს ვერ ვიშრობდი,
ამაყად მოჩანდა ბრწყინვალე ჯვარი,
ტაძარი, სადაც სისხლი არ შრებოდა...
|
ოცნება ზღაპრული სამყაროა,წუთიერი ბედნიერებაა.თუ ადამიანს ოცნების უნარი არა აქვს,ის მეცხრე ცაზე არასოდეს ყოფილა,ბედნიერად არ უგრძვნია თავი.ამბობენ,ადამიანი რომ იბადება მისი ბედის წერილიც მაშინვე იწერება და მისი განუყრელიაო.მართალია,საკუთარ ბედის წერას ვერსად გაექცევი.
როგორი ლამაზია ოცნება,მაგრამ წამიერია.როცა გამოერკვევი და რეალობას დაუბრუნდები,გულის სიღრმეში ჩაგწვდება ის რაც ყველაფრისგან შორსაა.ოცნება ოცნებაა და მეტი არაფერი.გინდა დროებითი ბედნიერება?იოცნებე და შენზე ბედნიერი ქვეყნად არავინ იქნება.დახუჭე თვალი და გაექცევი ყველას და ყველაფერს,რაც გიკლავს გულს და რაც გირთულებს სიცოცხლეს.
ალბად ქვა უნდა იყო ადამიანი,რომ ყველას და ყველაფერს გაუძლო.ძნელია,როცა არ ცხოვრობ,უბრალოდ ცოცოხლობ და “მისი” მოლოდინით არსებობ და ყველაფერ ამასთან ერთად თითქმის არაფრის უფლება არ გვაქვს,იმიტომ რომ გოგო ხარ და იმდენი პრივილეგიებით ვერ სარგებლობ,როგორც ბიჭი.მტანჯველია ეს ყველაფერი,გაუსაძლისია.
ზოგს ჰგონია,მშიერი რომ არ ხარ და ლუკმა გიდევს პირში-ბედნიერი ხარ,მაგრამცხოვრება ომია,ომი... იქნებ ოდესმე გამოჩნდეს კიდეც ოცნების რაინდი,მშველელი გმირი და გიხსნას...
აბა ვინ არის ის ადამიანი,ვისაც ოცნება შეუძლია,მაგრამ არ შეუძლია მისწვდეს,ხელით შეეხოს მას?იგი რეალური სამყაროდანაა შორს.ლიტონის სიტყვები ყოფილა:”თუ რამეს მოინდომებ ძალიან,გააკეთებ კიდეც.”-შეიძლება,მაგრამ ყოველთვის არა.
რა არის ეს სიცოცხლისთვის უაზრო?-რა და უსიყვარულო ცხოვრება.როცა გიყვარს ძლიერი ხარ,შენნაირი არავინ გგონია,მაგრამ იმაზე ფიქრი,რომ ამ ქვეყანაზე არსებობს ადამიანი,რომელიც შენგან განსხვავებით შეიძლება არც კი ფიქრობს შენზე ,ძალიან მტკინვეულია...
ამიტომ.მოდი ვიოცნებოთ,და იქნებ ოცნება ოცნებად არ დარჩეს და ოდესმე რეალობად იქცეს...ადამიანი ხომ იმედით ცოცოხლობს |
სიყვარული ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ მოდის...”ეს გალაქტიონის სიტყვებია...როცა ეს გრძნობა იბადება გულში,მთელს შენს ცხოვრებას,ფიქრებს,აზრებს იპყრობს...მთელი შენი ცხოვრება მხოლოდ საყვარელ ადამიანს უკავშირდება...მასთან რაღაც უხილავით ხარ მიჯაჭვული და გასაქანს აღარ გაძლევს...ნამდვილი სიყვარული მარადიულია....ის არასდროს ქრება უკვალოდ და დიდ ტკივილსაც ტოვებს სულში...დიდი დრო და სიძლიერეა საჭირო იმისთვის,რომ სიყვარულით გამოწვეული სიგიჟეების,მძაფრი განცდებისა და ეიფორიებისაგან განთავისუფლდე....ამას იმდენად დიდი დრო სჭირდება რომ ჩვენი ცხოვრების მანძილზე აღარ გვრჩება დრო იმისთვის,რომ ხელახლა შეგვიყვარდეს..... |
მთელი ცხოვრება მოლოდინია,ადამიანი სულ რაღაცას ელოდება,რაღაცას ან ვიღაცას ეძებს,შეიძლება ის რაღაცა იქვე ჰქონდეს,მაგრამ ვერც ამჩნევდეს,რადგან მას იმედი აქვს,რომ უფრო უკეთესს იპოვის და ამ ლოდინში ისე გავა დრო,რომ ვერც ამჩნევს,გადახედავს თავის ცხოვრებას და ხედავს რომ მხოლოდ იმედი აცოცხლებდა,რომ მხოლოდ იმედის იმედი ჰქონდა,მწარედ გაიცინებს და მაინც იტყვის კიდევ კარგი ეს მაინც მქონდა და ცხოვრება გავილამაზეო,რადგან ცხოვრებაა თვით იმედი.ნათქვამია იმედი ბოლოს კვდებაო და პრინციპში ეს ასეცაა,რადგან სიცოცხლის უკანასკნელ წამამდე ადამიანს იმედი აცოცხლებს და ასე ცხოვრობს ერთად მთელი ცხოვრების მანძილზე ორი განუყრელი მეგობარი: იმედი და ადამიანი...
|
მე შენ მიყვარხარ. მიყვარხარ უფრო მეტად ვიდრე სიტყვებით შეიძლება ამის გამოცემა. მიყვარს ყოველი წვრილმანი, რაც ოდნავ მაინც არის შენთან დაკავშირებული,შენი სანდომიანი ღიმილი, შენი სასიამოვნო ხმის გაგონება, შენი თვალების საოცარი სილამაზე. მე მიყვარს შენი ნაზად შეხება და სითბო, რომელიც შენგან გადმოდის ჩემზე, მე ხომ ყოველთვის ვგრძნობ ამას.
მე მიყვარს შენზე ოცნება, ფიქრი. მიყვარს ყოველი წამი, როდესაც მე შენს გვერდით ვიმყოფები, - ეს ხომ ჩემი ცხოვრების უბედნიერესი წუთებია. და, კიდევ საოცარი რამ ხდება ყოველთვის, როდესაც კი თვალებში გიყურებ: მე ყოველთვის ვიძირები საოცარი სიყვარულის უკიდეგანო მორევში...
მე იმდენად ვარ მოხიბლული შენით, რომ სულ ყველაფერი მავიწყდება მაშინ, როდესაც ჩვენ ვსაუბრობთ ხოლმე და მხოლოდ შენი ლამაზი თვალების და სახის ცქერა მინდა დაუსრულებლად...
ალბათ ყოველი ახალი დღის გათენება ჩვენი მარადიული სიყვარულის ზეიმია! არცერთი დღე არ არსებობს ჩემთვის შენი ნათელი ღიმილის გარეშე. რაიქნებოდა ჩემი ცხოვრება, შენ რომ არ იყო ჩემს გვერდით... ჩემო ძვირფასო, მიყვარხარ მთელი გულით, მიყვარხარ და მეყვარები მარადჟამს!
|
მე შენ მიყვარხარ....
განა შეიძლება ამ სამმა სიტყვამ გამოხატოს ის გრძნობა რომელიც მაფიქრებს და გულს მიფორიაქებს?! ვიცი რომშენ არასოდეს შემიყვარებ... მე შენი დავიწყებაც ვცადე, მაგრამ ვერ შევძელი. მე ყველაფერი მიყვარს რაც შენთანაა დაკავშირებული... წვიმაც მიყვარს, რადგან წვიმა ტირის და მეც ვტირი მასთან ერთად... მე შენი გულისთვის ვტირი და მიხარია რომ ეს ცრემლები შენ გეკუთვნის... მე შენი სითბოც მიყვარს, თუმცა არასოდეს მიგრძვნია...მაგრამ იცოდე, შენი სითბო რომ ვიგრძნო აუცილებელი არაა შეგეხო...მე შენი სახის ყოველი ნაკვთი მიყვარს და მადლობელი ვარ რომ არსებობ, მიუხედავად შენი სიშორისა................
მიყვარხარ... უფრო მეტად ვიდრე სიტყვებს შესწევთ ძალა გამოხატონ ეს გრძნობა......
ვიცი, ამას არ უნდა ვწერდე, მაგრამ შეყვარებული ადამიანი ბევრ სისულელეს ჩადის.........
|
|
|
სტატისტიკა
სულ ონლაინში: 1 Stumari 1 Users: 0
|
