ღამეა . . . სიჩუმე ფრთხილად დააბიჯებს ოთახში, ანარეკლები უჩვეულოდ ხაზავენ სივრცეს.ცრემლი ეცემა ბალიშს, არეული ფიქრები, ფიქრები მასზე, ენატრება მისი თვალები, მასძე ფიქრები ღამეს თეთრად ათენებინებს. გატანჯულ თვალებს ხუჭავს და ესახება მისი ხატება, ფიქრობს: "ნუთუ მას სძინავს, ტკბილი, უდარდელი ძილით? არა, არ მჯერა! ! ! " ტელეფონის ზარმა დაიწკრიალა საათს დახედა, ღამის სამი საათი იყო, ყურმილი აიღო: _გისმენთ . . . _მე ვარ . . . _გოგა?! ამ შუა ღამისას რამ დაგარეკინა? _შენი ხმა მომენატრა. _ხომ არ შეიშალე? _არა, უბრალოდ არ მეძინა და დაგირეკე _შენი უძილობის გამო მე გამაღვიძე? ეგოისტო! მოდი ხვალ ვილაპარაკოთ. _ხვალამდე რა გამაძლებინებს. _დამაძინე რა. . . _ასე არ გინდა ჩემი ხმის გაგონება? _არა, უბრალოდ მეძინება. _რაღაც მაქვს სათქმელი _მაინც რა?! _რა და რისი თქმაც დიდი ხანია მინდოდა. _და ახლა ღამის 3 სთ-ზე გაგახსენდა? _ვიცი! _არა, არ იცი _მე შენ _ვიცი _მიყვარხარ! ! ! _ვიცი _ძალიან _ვიცი _რომ არ მეთქვა არ შემეძლო. _ვიცი _მერე სულ ერთად ვიქნებით _ვიცი _კარგად მოვიქეცი რომ გაგაღვიძე? _არ მეძინა _რატომ? _შენზე ვფიქრობდი! ! ! _იცოდი რომ დაგირეკავდი? _ვიცოდი _რა ბედნიერი ვარ! _ვიცი _გიყვარვარ?
