ზაფხულის დილაც ვერ გახდება შენი სადარი, მისი იერი შენს მშვენებას ვერ ემსგავსება. მაისის კვირტებს აჩანაგებს ავი ავდარი, ზაფხული გადის - ხანმოკლეა მისი არსება... ცის კაბადონზე საზაფხულო მზე რომ მზიანობს, მასაც ღრუბლებით დაუნდობლად ბურავს ბუნება... რაა ისეთი ქვეყნად, დრომ ვერ დააზიანოს, მარად ვის ძალუძს სილამაზის შენარჩუნება?! მაგრამ ეს სახე არასოდეს დაიბინდება, შენი ზაფხული არასოდეს არ გათავდება, თვითონ სიკვდილმაც ვეღარ მოსპოს შენი დიდება, რადგან, ძვირფასო, ჩემი ლექსი გიდგას თავდებად... ვიდრე იცოცხლებს ქვეყნად მოდგმა, ღვთისგან შობილი, მუდამ იქნები ჩემი ლექსით უკვდავ ყოფილი.
