არა, ჩემი შვილი არ იქნება ის ბავშვი მომაკვდავ კატას კუდით რომ მიათრევდა და თვალებში აუწერელი სიხარული ედგა.შვლის ნუკრის ნაამბობის წაკითხვის შემდეგ იგი არ შეჭამს გოგლი-მოგლს და მიხარია ცოტას რომ მოიწყენს.... მან აუცილებლად უნდა მკითხოს ... და რა თქმა უნდა თავის დროზე, ორი გრძნეული სახელი, ილია და გალაკტიონი, რათა იცოდეს თუ როგორ იცხოვროს და თუ როგორ მოკვდეს.....მას არ მოუნდება სხვა უფრო დიდ ლამაზ სახლში ცხოვრება, რადგან კედელზე გაკრული ექნება ,ჟურნალებიდან ამოჭრილი მაიაკოვსკი და ლილი ბრიკი თეთრ სარაფანში, სასთუმალთან კი ფუნთუშებიანი თეფშის ნაცვლად, დონ კი ხოტი და მობი დიკი.... ბავშვს ფერმკრთალი ლოყები ექნება და არ გამოდგება სასკოლო ინსცენირებისათვის ვაშლი და შაქარა....ღამე ყინწვისის ანგელოზი დაესიზმრება.............. და თუ სამშობლო არ შეუგინეს, არ ეცოდინება, რომ სისხლი წითელია...........
