ისევ წვიმს. ფანჯარაში ვიყურები და შენ გხედავ, შენი ხატება არასდროს არ
მცილდება წვიმის დროს. თავს მარტოსულად არ ვგრძნობ, რადგან შენზე ფიქრი არ
მანებებს თავს. სარკმელს ვაღებ და წვიმის წვეთებს ვეთამაშები. სახეს
ვუშვერ და ისინიც თამამად მეფერებიან, ალბათ სურთ შენზე მიამბონ რამე. მეც
თვალებდახუჭული ვუყურადებ... და აი, მომესმა შენზე ნათქვამიც. სულგანაბული
ვუსმენ შენზე ნათქვამს. გულის ძგერა მემატება და მხოლოდ იმაზე ვოცნებობ,
რომ არასდროს დამთავრდეს თხრობა.
სუნთქვა მიხშირდება.…სახეზე ჩამოვარდნილ თმებს ვისწორებ, თვალებიდან
წვეთებს ვიშორებ, ვეღარ ვხვდები წვიმის წვეთებია თუ ცრემლებია. ფანჯარას
ვხურავ და ოთახის გულში ვჯდები. გაიჭექა. შენზე ფიქრი ამერია. თავს
მუხლებზე ვიდებ და ვცდილობ შენი შეხება შევიგრძნო. გრძნობებს აყოლილი
მელანქოლიას ვნებდები და გარინდული გულის ძგერას ვუსმენ. სუნთქვის ხმაც
განიბნევა ჰაერში და გარშემო მშფოთვარე სიჩუმე ისადგურებს. ველი...
არაფერი იცვლება. მხოლოდ წამების წუთებად და წუთების საათებად გარდაგცეული
დრო გადის.
მაგრამ მე მაინც მჯერა, რომ ზემოთ ავიხედავ და სასოებით აღვსილი თვალებით
მას ვთხოვ, რომ კიდევ ერხელ მომცეს შენთან შეხვედრის უფლება, რათა
თვალებში ჩაგხედო და გითხრა, რომ მე შენ მ.. .. ..
