და მე მარტოსული გავყურებ წვიმიან ქუჩებს
ცრემლები მიკოცნის სიცივით გაყინულ ტუჩებს
ფოთლების შრიალით ყური წაუგია ქარებს
უიმედობაც დაეტყო ჩემს დაგლილ თვალებს

ჩემს ოთახს სიბნელე მარტოობის სევდა ადევს
თითქოს ეს სიჩუმეც პანაშვიდის ტირილს გავდეს
სადგაც გაზაფხული ხეებს თეთრი ბაფთით რთავდეს
მეკი ლამაზი დგის მოსვლა არასოდეს მწამდეს

ქუჩაში დავდიოდი სიბნელეს ვერეოდი
თითქოს მე სიბნელემ შორს სადგაც წამიგო
გულში ვიხსენებდი ჩემს სევდიან წარსულს
მივხვდი რომ ამქვეყნად ვერავინ გამიგო

და მაინც მე მიყვარს როცა ვარ გამეში
თითქოს ბნელი გამე წინ სივრცეს გამიშლის
ყველაფერს ვუყვები მე მთვარიან გამეს
და ვიცი რომ ამას ვერავინ დამიშლის

ვიცი რომ ეს გამე ყველაფერს გამიგებს
არც მისაყვედურებს ალბათ ბევრ რამეში
და ასე ვიქნები სანამ გათენდება
სანამ გათენდება მთვარიან გამეში

და მერომ მოვკვდები ალბათ ბევრს გავუცენ დარდებს,
ჩემს საფლავთან მოხვალ გულზე მაწყობ წითელ ვარდებს,
მაგრამ ისიც ვიცი არ დავენანები რამდენს,
ამასაც ვერ ვხვდები ეს ფიქრები რატომ დამდევს

თუმცა რომ მოვკვდები ტირილს თან მოყვება გლოვა
ვიგაც დაბრუნდება მეკი აგარასდროს მოვალ
გულში დაიწყება ალბათ უსასრულო თოვა
ჩემტვის კი მზე ჩავა არასდროს აგარ ამოვა

გულში ჩამიკრავს მე მუხის შავი ფიცრები
არსად გამიშვებს მარტოდ სიბნელეში ვიქნები
აგარ მომესმება შენი სევდიანი სიტყვები
ვეგარც ლექსებს დავწერ აგარ მომაწვება რითმები

ყველაფერი ქრება იტყვით მოკვდა და წავიდა
შენც სულ დამივიწყე ის გახსოვს მარტო რომ მკვდარივარ
სიცოცხლე გრძელდება ცხოვრებას დაიწყებთ თავიდან
სულ დამივიწყებთ გაცნობის იმპირველ წამიდან

არასდროს დაგივიწყებ თურმე რა ტყუილად დამპირდი
არცკი გამიხსენეთ მკვდარი აგარავის დავჭირდი
ჭიქას აიგებთ და მოსაგონებლადაც გავჭირდი
არასდროს დაგივიწყებ როგორ სულ ტყუილად დამპირდი