მე როცა მოვკვდები ვეგარ ვიხილავ მთვარეს. მე როცა მოვკვდები ცრემლი დაგისველებს თვალებს, მე როცა მოვკვდები ალბათ ატირდები მალე, მე როცა მოვკვდები ჩემზე ფიქრს დაიწყებ გამე, და მერომ მოვკვდები ალბათ ბევრს გავუცენ დარდებს, ჩემს საფლავთან მოხვალ გულზე მაწყობ წითელ ვარდებს, მაგრამ ისიც ვიცი არ დავენანები რამდენს, ამასაც ვერ ვხვდები ეს ფიქრები რატომ დამდევს თუმცა რომ მოვკვდები ტირილს თან მოყვება გლოვა ვიგაც დაბრუნდება მეკი აგარასდროს მოვალ გულში დაიწყება ალბათ უსასრულო თოვა ჩემტვის კი მზე ჩავა არასდროს აგარ ამოვა გულში ჩამიკრავს მე მუხის შავი ფიცრები არსად გამიშვებს მარტოდ სიბნელეში ვიქნები აგარ მომესმება შენი სევდიანი სიტყვები ვეგარც ლექსებს დავწერ აგარ მომაწვება რითმები ყველაფერი ქრება იტყვით მოკვდა და წავიდა შენც სულ დამივიწყე ის გახსოვს მარტო რომ მკვდარივარ სიცოცხლე გრძელდება ცხოვრებას დაიწყებთ თავიდან სულ დამივიწყებთ გაცნობის იმპირველ წამიდან არასდროს დაგივიწყებ თურმე რა ტყუილად დამპირდი არცკი გამიხსენეთ მკვდარი აგარავის დავჭირდი ჭიქას აიგებთ და მოსაგონებლადაც გავჭირდი არასდროს დაგივიწყებ როგორ სულ ტყუილად დამპირდი მაგრამ ეს ცხოვრება მოულოდნელობით სავსეა და თუ დამივიწყეთ ალბათ გირსი ვიყავ ასეა მხოლოდ ეს ზამთარი საფლავს თოვლის ფიფქით დამათოვს მარტო ეს ფიფქები ეს ცივი ზამთარი გამათბობს.....
|